Γράφει ο Μανόλης Φούμης
Παρακολουθώντας τις προγραμματικές δηλώσεις των αρχηγών στη Βουλή και αφήνοντας στην άκρη την ουσία των λόγων – δηλώσεις είναι άλλωστε – ορισμένες παρατηρήσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα:
Ο Αλέξης Τσίπρας πάτησε σε ευαίσθητες χορδές, επιβεβαίωσε έστω και με αστερίσκους τις βασικές προεκλογικές του θέσεις, στρογγυλοποίησε κάποιες άλλες (πάντα όμως με ισορροπία και χωρίς να απογοητεύει) και έστειλε ένα ακόμα μήνυμα ελπίδας και τόνωσης του ηθικού προς το εσωτερικό. Συγκινήθηκε (στα πλαίσια του «ανθρώπινου» Πρωθυπουργού κι όχι του «ατσαλάκωτου») θύμισε για μια ακόμα φορά Ανδρέα Παπανδρέου – ειδικά σε ορισμένες στιγμές πετύχαινε ακόμα και το μέταλλο της φωνής του μακαρίτη και ενίσχυσε επικοινωνιακά τη θέση του στην κοινωνία.
Ο Α. Σαμαράς από την άλλη, ήταν δυστυχώς μια από τα ίδια της προηγούμενης περιόδου. Περιορίστηκε σε ρόλο απολογισμού της θητείας του – λες και δεν τον έκανε προεκλογικά – αμφισβήτησε τις εξαγγελίες, τόνισε όλα τα κακά που περιμένει/μας περιμένουν, μίλησε για το περιβόητο πλεόνασμα και προειδοποίησε (σε βαθμό απειλής) την κυβέρνηση, η οποία παρεμπίπτοντος υποστηρίζεται σε αυτή τη φάση από το 80% των Ελλήνων και από το 60% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Κερασάκι στην τούρτα, οι αρκετές απουσίες βουλευτών της Ν.Δ από την αίθουσα την ώρα της ομιλίας του, ή τουλάχιστον σε μεγάλο μέρος από αυτήν.
Αποτέλεσμα, άλλη μια επικράτηση - πάντα με επικοινωνιακά κριτήρια - του νέου, έναντι του προηγούμενου Πρωθυπουργού.
Κλείνοντας, για να μην παρεξηγούμαστε αλλά και να προλάβω κάποια μηνύματά σας, ποτέ δεν βρέθηκα ιδεολογικά κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με τις κρατικοποιήσεις και το υδροκέφαλο κράτος, βγάζω σπυράκια. Η θέση άλλωστε διατυπώθηκε και ραδιοφωνικά, αλλά και γραπτά, πριν τις εκλογές (δείτε εδώ).
Απλά κάποια πράγματα - πάντα από την άποψη της επικοινωνίας - πρέπει να λέγονται...
