Το Ηράκλειο, η πόλη αποχαιρετά τον Μανόλη Σωμαράκη.
Στο πρόσωπό του, στο πρόσωπο του αγαπημένου μου φίλου, συμπυκνώνεται μια πορεία μισού αιώνα στα πράγματα της πόλης μας – η φωτεινή πλευρά της πορείας αυτής: Η πλευρά που φώτιζε ο Μανόλης χωρίς να φωτίζεται ο ίδιος. Αυτή ήταν η συνειδητή επιλογή του.
Και ήταν μισός αιώνας, ολόκληρη η Μεταπολίτευση ως σήμερα. Μισός αιώνας επιστημονικής διαδρομής, επαγγελματικής διαδρομής και πολλαπλής, αδιάλειπτης προσφοράς στα κοινά.
Ο Μανώλης Σωμαράκης ανήκει σε μια γενιά τεχνικών επιστημόνων με πολιτική συνείδηση που αγωνίστηκε για τον δημόσιο χώρο και τη διαμόρφωση της κοινότητας στον τόπο μας.
Τον συνάντησα πριν από μερικές δεκαετίες στην πρώτη Επιτροπή Παρακολούθησης του Πολιτιστικού και Συνεδριακού μας Κέντρου. Και όπως τον γνώρισα, έτσι τον έζησα σε όλη τη διαδρομή που μας έφερε στη Δημοτική Αρχή της πόλης, με το «Δικαίωμα στην Πόλη», για το δικαίωμα στην πόλη.
Ο Μανόλης είχε πολύ καθαρή ματιά. Ήταν βαθύς γνώστης, ήταν πολύ συγκροτημένος και απαιτητικός συνομιλητής, ήταν επίμονος και ανθεκτικός και ταυτόχρονα ήταν μειλίχιος και είχε το χιούμορ που συναντά κανείς σε ανθρώπους με τη δική του ευφυία. Είχε την ευγένεια της ψυχής. Και είχε την έμπρακτη δοτικότητα που απέδωσε σε τόσους τομείς από τον συνδικαλισμό και την επιμελητηριακή δράση ως τον εθελοντισμό στην πολιτική προστασία, τη διάσωση και την πυρόσβεση, την αρωγή στους ευάλωτους ανθρώπους, περνώντας από τον πολιτικό προβληματισμό και την οργάνωση στα δημοτικά μας πράγματα.
Είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για την κοινότητα των ανθρώπων και ένα συγκεκριμένο όραμα για την πόλη. Τα υπηρέτησε με συνέπεια και στην παρακαταθήκη του, πέρα από όσα έπραξε, βρίσκονται και όσα μετέδωσε στους νεότερους: μόρφωση και διαμόρφωση μιας κοινότητας που αναζητά σημεία αναφοράς. Ο Μανόλης Σωμαράκης είναι σημείο αναφοράς. Θα είναι σημείο αναφοράς.
Πριν από λίγες μέρες, την προπαραμονή της επέμβασης στο τηλέφωνο ήταν άφοβος, αισιόδοξος, με πίστη και με μόνη έγνοια να επιστρέψει στο πεδίο της κοινής δράσης, με το μυαλό στα σχέδια για το μέλλον, καθώς μια πολύχρονη βαριά σκιά πάνω από το Πολιτιστικό Κέντρο και τον Δήμο πήγαινε να διαλυθεί, όπως και διαλύθηκε.
Και τώρα ο Μανώλης λείπει. Μας λείπει. Μου λείπει.
Αλλά είναι εδώ. Μας έχει εφοδιάσει. Μας έχει οπλίσει. Και οφείλουμε να τον δικαιώσουμε.
Και θέλω να το πω, επίσης, στην Τάνια, τη Μαρία και τον Χριστόφορο: δεν θα τον θυμόμαστε απλώς. Θα τον ακούμε. Κι αν αμφιταλαντευθούμε, αν διστάσουμε, θα στραφούμε στη σκέψη του. Ο Μανώλης Σωμαράκης θα συνεχίσει να σπρώχνει την πόλη μας μπροστά. Με την αυστηρότητα και με το χαμόγελο, με τη μαχητικότητα και με τον τρόπο τον γλυκό, θα μας λέει, και θα βρίσκουμε τον σωστό δρόμο μαζί.
Ο Μανώλης Σωμαράκης ανήκει σε μια γενιά τεχνικών επιστημόνων με πολιτική συνείδηση που αγωνίστηκε για τον δημόσιο χώρο και τη διαμόρφωση της κοινότητας στον τόπο μας.
Τον συνάντησα πριν από μερικές δεκαετίες στην πρώτη Επιτροπή Παρακολούθησης του Πολιτιστικού και Συνεδριακού μας Κέντρου. Και όπως τον γνώρισα, έτσι τον έζησα σε όλη τη διαδρομή που μας έφερε στη Δημοτική Αρχή της πόλης, με το «Δικαίωμα στην Πόλη», για το δικαίωμα στην πόλη.
Ο Μανόλης είχε πολύ καθαρή ματιά. Ήταν βαθύς γνώστης, ήταν πολύ συγκροτημένος και απαιτητικός συνομιλητής, ήταν επίμονος και ανθεκτικός και ταυτόχρονα ήταν μειλίχιος και είχε το χιούμορ που συναντά κανείς σε ανθρώπους με τη δική του ευφυία. Είχε την ευγένεια της ψυχής. Και είχε την έμπρακτη δοτικότητα που απέδωσε σε τόσους τομείς από τον συνδικαλισμό και την επιμελητηριακή δράση ως τον εθελοντισμό στην πολιτική προστασία, τη διάσωση και την πυρόσβεση, την αρωγή στους ευάλωτους ανθρώπους, περνώντας από τον πολιτικό προβληματισμό και την οργάνωση στα δημοτικά μας πράγματα.
Είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για την κοινότητα των ανθρώπων και ένα συγκεκριμένο όραμα για την πόλη. Τα υπηρέτησε με συνέπεια και στην παρακαταθήκη του, πέρα από όσα έπραξε, βρίσκονται και όσα μετέδωσε στους νεότερους: μόρφωση και διαμόρφωση μιας κοινότητας που αναζητά σημεία αναφοράς. Ο Μανόλης Σωμαράκης είναι σημείο αναφοράς. Θα είναι σημείο αναφοράς.
Πριν από λίγες μέρες, την προπαραμονή της επέμβασης στο τηλέφωνο ήταν άφοβος, αισιόδοξος, με πίστη και με μόνη έγνοια να επιστρέψει στο πεδίο της κοινής δράσης, με το μυαλό στα σχέδια για το μέλλον, καθώς μια πολύχρονη βαριά σκιά πάνω από το Πολιτιστικό Κέντρο και τον Δήμο πήγαινε να διαλυθεί, όπως και διαλύθηκε.
Και τώρα ο Μανώλης λείπει. Μας λείπει. Μου λείπει.
Αλλά είναι εδώ. Μας έχει εφοδιάσει. Μας έχει οπλίσει. Και οφείλουμε να τον δικαιώσουμε.
Και θέλω να το πω, επίσης, στην Τάνια, τη Μαρία και τον Χριστόφορο: δεν θα τον θυμόμαστε απλώς. Θα τον ακούμε. Κι αν αμφιταλαντευθούμε, αν διστάσουμε, θα στραφούμε στη σκέψη του. Ο Μανώλης Σωμαράκης θα συνεχίσει να σπρώχνει την πόλη μας μπροστά. Με την αυστηρότητα και με το χαμόγελο, με τη μαχητικότητα και με τον τρόπο τον γλυκό, θα μας λέει, και θα βρίσκουμε τον σωστό δρόμο μαζί.
