Πλουμή - Παραγιουδάκης

Εκλογές στην αυτοδιοίκηση: "Νέοι" εναντίων "παλιών"


Γράφει ο ΑυτοδιοικητικόΣ

- Θα με ψηφίσεις;
- Να σε ψηφίσω. Αλλά γιατί να σε ψηφίσω;
- Γιατί είμαι νέος!
- Ok, αλλά τι θα κάνεις στον τόπο μου;
- Τι θα κάνω; Νέος είμαι, πολλά θα κάνω!
- Ναι, νέος είσαι και φαίνεσαι, αλλά μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος;
- Σαν νέος, θα κάνω πολλά. Θα φέρω ανάπτυξη. Θα φέρω Πρόοδο. Θα φέρω Προκοπή. Θα φέρω Ευημερία. Θα είμαι δίπλα σου!
- Κάτι πιο χειροπιαστό έχεις να μου δείξεις εκτός από τα ΘΑ;
- Τα νιάτα μου.
- Να τα χαρείς! Αλλά δεν αρκούν!

Φανταστικός φυσικά ο παραπάνω "διάλογος", αλλά οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν και όπως ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι δήμαρχοι κάνουν τις ανακοινώσεις τους, παρατηρώ μια τεράστια γκάφα από τους νέους (σε ηλικία) υποψήφιους: Ποντάρουν μόνο στην ηλικία τους!
Όπως είναι φυσικό δεν έχουν έργο να δείξουν - ειδικά αυτοί που προέρχονται από κομματικούς σωλήνες - και κάπως έτσι, πέφτουν σε μια μεγάλη παγίδα επικοινωνώντας το "να διώξουμε το παλιό και να πάμε μπροστά".
Δεν υπάρχει πιο άστοχη ατάκα. Και εξηγώ:

1. Η "νεότητα" όπως έχουμε κατ' επανάληψη καταλάβει, δεν μετριέται με τα χρόνια. Μάτσο οι κάποιας ηλικίας που έχουν μυαλά και ιδέες έτη φωτός μπροστά, μάτσο και τα νεούδια, που σκέφτονται πιο αρτηριοσκληρωτικά και από τον Μακάρθυ.
2. Η συνήθεια του "παλιού", εφόσον ικανοποιεί, δεν αλλάζει εύκολα. Και μέχρι να φτάσει στην κόπωση, οπότε και αλλάζει το πράμα, δεν ενοχλεί.

Οι "παλιοί" από την άλλη, ποντάρουν στην εμπειρία τους και την όποια αποτελεσματικότητα έχουν επιδείξει. Στα έργα που έχουν κάνει, στη ηθική και την ακεραιότητά τους, στις συνέργειες και στον τρόπο που υπηρέτησαν τους δημότες τους. Οι κοινωνίες στην Κρήτη μικρές, τίποτα δεν κρύβεται, λίγο - πολύ, όλοι τα γνωρίζουν όλα.

Και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, αυτή των νυν, που δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Αυτοί προς το παρών, "προετοιμάζονται" και μας κρατάνε σε αγωνία για το πως θα χτίσουν το δικό τους αφήγημα...

Εν κατακλείδι λοιπόν, η πρόταση: Όπου έχουμε δήμαρχο/περιφερειάρχη που δεν τρώει, κάνει δουλειά και έχει ακόμα να δώσει, τον κρατάμε. Σε κάθε άλλη περίπτωση, τον στέλνουμε σπίτι του. Και δοκιμάζουμε τον επόμενο, όχι με αποκλειστικό κριτήριο την ηλικία του, αλλά το μυαλό, τις - συγκεκριμένες - προτάσεις του για θέματα που μας απασχολούν, το βλέμμα, το χαμόγελο και την αύρα του. Και την διαίσθησή μας, γιατί όχι;

Ps: Κι όπως λέγαμε και στον στρατό, ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός, είναι αλλιώς!