Έκαστος εφ’ ω ετάχθη

Γράφει ο Μανόλης Φούμης

Ποτέ δεν ήμουν θιασώτης της άποψης ότι οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες πρέπει να εμπλέκονται με την πολιτική. Αυτό το "που είναι οι άνθρωποι του πνεύματος;" και "γιατί δεν παίρνουν θέση οι λαοφιλείς καλλιτέχνες που επηρεάζουν κόσμο;" σε δύσκολες φάσεις της πολιτικής μας καθημερινότητας, με έβρισκε πάντα αντίθετο. 

Όχι φυσικά γιατί δεν το αξίζουν ή δεν πρέπει να έχουν άποψη. Απλά, γιατί ένας καλλιτέχνης όταν ανακατεύεται με την πολιτική (τονίζω, την πολιτική) είναι έξω απ' τα νερά του. Δεν το γνωρίζει το πεδίο. Και συνήθως, προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά, απ' το καλό που πάει να κάνει.

Δημιουργεί κόντρες, προκαλεί γκρίνιες, χαλάει τη διάθεση και την έμπνευσή του. Αποπροσανατολίζει - πολλές φορές ακούσια - την κοινή γνώμη και αποπροσανατολίζεται και ο ίδιος. Διαταράσσει μια ισορροπία που έχει πετύχει με την κοινωνία, η οποία προκαλεί ζημιά. Μεγάλη ζημιά. Τα παραδείγματα πάμπολλα...

Τους ανθρώπους του πνεύματος και των τεχνών, τους λατρεύουμε ή όχι, για το πνεύμα και την τέχνη τους. Τους πολιτικούς ομοίως, για τον τρόπο άσκησης της δικής τους τέχνης, μιας τέχνης εκ διαμέτρου αντίθετης και ως προς τον τύπο και ως προς την ουσία από την προηγούμενη. Συναίσθημα και ευαισθησία από τη μια, λογική και ρεαλισμός από την άλλη. Δεν υπάρχει σημείο συνάντησης.

Έκαστος εφ’ ω ετάχθη λοιπόν!