Γράφει ο Μανόλης Φούμης
Τον Πανούση δεν τον γούσταρα ποτέ. Τον θεωρούσα λιγάκι
δήθεν, υπερβολικό, λαϊκιστή, άξεστο… Δεν μου ταίριαζε.
Παρόλα αυτά όμως, κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 25η
Μαρτίου τα τελευταία χρόνια, το τραγούδι του «Κάγκελα παντού» σφηνώνεται στο
μυαλό μου.
Η εικόνα των απομονωμένων για τους «επισήμους» χώρων της παρέλασης,
τα παιδάκια πίσω από τα κάγκελα, η παρουσία ΜΑΤ, ΤΑΕ, ΟΠΚΕ, κλπ, κλπ, η καφρίλα
κάποιων να θέλουν να κάνουν τη δική τους παρέλαση – διαμαρτυρία, να φωνάζουν
συνθήματα, η εμμονή κάποιων άλλων να περπατούν κορδωμένοι με τα ΜΑΤ γύρω τους ενώ
ο κόσμος τους γιουχάρει, ε, όλα αυτά με χαλάνε.
Για το εάν πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις, σηκώνει πολύ
κουβέντα. Προσωπικά μου άρεσαν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Από τη στιγμή όμως που γίνονται, ας γίνουν για τον λόγο που
πρέπει.
Ούτε για να φανεί ο Πρόεδρος, ο Υπουργός, ο Βουλευτής, ο Δήμαρχος και οι
λοιποί «επίσημοι», ούτε και για παίξουν τη γάτα με το ποντίκι οι διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές. Γι' αυτά, και οι μεν και οι δε, έχουν στη διάθεσή τους τις υπόλοιπες 363 ημέρες του χρόνου (συν μια ακόμα στα δίσεκτα).
Sorry,
αλλά το σημερινό πανηγύρι της κακιάς ώρας, δεν συνάδει με το πνεύμα του έπους
του ’40…
Δεν είναι «γιορτή», δεν είναι «τιμή σε εκείνους που έπεσαν»,
δεν είναι για να «μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί» δεν είναι
τίποτα απ’ όσα υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι.
Περισσότερο σα κακόγουστη φάρσα μοιάζει, μόνο που γίνεται σε
βάρος κάποιων που δεν έχουμε το δικαίωμα να κοροϊδεύουμε..!
