Του Mιχάλη Τζανάκη*
«Περιμένω τους καλούς μου φίλους στις αφίξεις του αεροδρομίου Καστελίου. Η αποβίβαση τους είναι γρήγορη, οι φιλοξενούμενοι μου χαζεύουν το νέο αεροδρόμιο, καθώς βρίσκονται στους κυλιόμενους διαδρόμους του και γρήγορα ξεκινάμε για το σπίτι. Ο δρόμος δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και σε 7,5 λεπτά μπαίνουμε στην πόλη του Ηρακλείου. Τους προτείνω να κάνουμε μια στάση στο νέο υπερσύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο, για να μην ξανακατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης. Εντυπωσιάζονται πραγματικά απ το υπερσύγχρονο μουσείο-στολίδι της πόλης- είχαν ακούσει τόσα πολλά, άλλωστε, χρόνια τώρα…
«Περιμένω τους καλούς μου φίλους στις αφίξεις του αεροδρομίου Καστελίου. Η αποβίβαση τους είναι γρήγορη, οι φιλοξενούμενοι μου χαζεύουν το νέο αεροδρόμιο, καθώς βρίσκονται στους κυλιόμενους διαδρόμους του και γρήγορα ξεκινάμε για το σπίτι. Ο δρόμος δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση και σε 7,5 λεπτά μπαίνουμε στην πόλη του Ηρακλείου. Τους προτείνω να κάνουμε μια στάση στο νέο υπερσύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο, για να μην ξανακατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης. Εντυπωσιάζονται πραγματικά απ το υπερσύγχρονο μουσείο-στολίδι της πόλης- είχαν ακούσει τόσα πολλά, άλλωστε, χρόνια τώρα…
Είναι μεγάλη η χαρά μου, που ξαναβλέπω τους φίλους μου και σχεδιάζουμε μαζί τις μέρες που θα έχω τη χαρά να τους φιλοξενήσω. Χαίρομαι που ήδη εντυπωσιάστηκαν απ την επίσκεψη τους στο μουσείο και καταστρώνουμε την πρώτη εκδρομή μας. Προορισμός μας η νότια πλευρά του νησιού. Η μάνα μου τους περιμένει ήδη στην Πόμπια. Ξεκινάμε λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι και διανύουμε τα 55 χιλιόμετρα της υπέροχης διαδρομής σε 25 λεπτά, εξηγώντας στους φίλους μου, πόσο γρήγορα έγινε αυτός ο ασφαλής δρόμος και πόσο πολύ βοήθησε την οικονομία του νησιού. Είχαν ακούσει άλλωστε για τα κηπευτικά που εξάγαμε, τους αρχαιολογικούς χώρους και τις υπέροχες παραλίες του νότου που προσελκύουν χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο και χάρηκαν που οι ίδιοι είχαν την ευκαιρία να δουν τις ομορφιές αυτές από κοντά. Στο χωριό απολαύσαμε την όμορφη φύση, ξεκουραστήκαμε και είπα να τους πάω μια βόλτα μέχρι το Τυμπάκι, για να δουν το νέο υπερσύγχρονο λιμάνι της Μεσογείου και να δουν από κοντά την ξέφρενη ανάπτυξη που έφερε η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα των φορέων, που άλλαξε τη ζωή τόσων συμπατριωτών μας. Δεν είναι μακριά και το νέο αεροδρόμιο που εξυπηρετεί τις εμπορικές ανάγκες της περιοχής και δείχνοντάς τους το, τους εξηγώ γιατί δε συναντήσαμε στον εθνικό δρόμο Ηρακλείου- Μοιρών νταλίκες φορτωμένες. Οι φίλοι μου είναι ενθουσιασμένοι, βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα στα Μάταλα, απ την πεντάστερη ξενοδοχειακή μονάδα «ΧΙΠΙΣ ΠΑΛΑΣ» και επιστρέφουμε αργά στο Ηράκλειο. Οι φίλοι μου είναι εντυπωσιασμένοι και μου λένε «χαλάλι στους άρχοντες σας, γιατί έκαναν ξεχωριστή την Κρήτη σας».
Την επόμενη μέρα θα κινηθούμε ανατολικά, να δούμε αξιοθέατα στο νομό Λασιθίου. Αποβραδίς έχουμε την εξής διαφωνία: να πάμε σιδηροδρομικώς ή οδικώς, απ τον καινούριο βόρειο οδικό άξονα. Επιλέγουν τελικά το οδικό ταξίδι, αφού είναι εξίσου ασφαλές, μια και τα 70 χιλιόμετρα έχουν νησίδα και το οδόστρωμα μοιάζει με χαλί.
Οροπέδιο, Ελούντα, Άγιος Νικόλαος ενθουσιάζουν τους επισκέπτες μου, μα πιο πολύ χαίρονται απ τις μονάδες τυποποίησης κρητικών προϊόντων που επισκεπτόμαστε και αγοράζουν τις τσικουδιές τους, τα αρωματικά τους βότανα, τα κρασιά, το λάδι, τα τυροκομικά και όλα τα υπόλοιπα.
Το βράδυ επιστρέφουμε κατάκοποι και τους προτείνω να δούμε μια παράσταση στο νέο πολιτιστικό κέντρο της πόλης και μετά να περπατήσουμε στη νέα μαρίνα του κόλπου του Δερματά. Έτσι κυλά κι αυτή η μέρα κι ετοιμάζουμε την αυριανή εξόρμηση στα δυτικά.
Οι ίδιοι θέλουν να πάνε στο χιονοδρομικό κέντρο του Ψηλορείτη, γιατί έχουν ακούσει τόσο πολλά και καλά λόγια και φυσικά δεν τους χαλάω χατίρι. Η θέα και η άγρια ομορφιά απ τα σαλέ, τους κόβει την ανάσα και περίπου εκστασιασμένοι κατηφορίζουμε στο Ρέθυμνο. Μια ξαφνική αδιαθεσία του φίλου μου μας αναστατώνει λίγο, αλλά ευτυχώς το νοσοκομείο Ρεθύμνου, που φημίζεται άλλωστε για τις υπηρεσίες που προσφέρει, θα κάνει τις εξετάσεις που χρειάστηκε θα πάρει τη διάγνωση και θα συνεχίσουμε απερίσπαστοι τη βόλτα μας.
Μ ένα πέταγμα πάμε στα Χανιά και ανεβαίνουμε στη Σαμαριά, όπου με το τελεφερίκ θα κατεβούμε στο δρυμό και με απόλυτη ασφάλεια θα περάσουμε το φαράγγι. Απ την Αγία Ρουμέλη θα επιβιβαστούμε στα νέα ταχύπλοα καταμαράν για μια βόλτα μέχρι τη Γαύδο, που μετά την αποδέσμευση του ΕΣΠΑ έχει γίνει επίγειος παράδεισος.
Οι φιλοξενούμενοι μου είναι ξετρελαμένοι πια κι εγώ τόσο μα τόσο χαρούμενος που βγάζω την υποχρέωση και επιβεβαιώνω την κρητική φιλοξενία. Κατευθυνόμαστε στο Ακρωτήρι, περνάμε απ το υπέροχο πάρκο του Κουρουπητού -υπάρχει άλλο ένα αντίστοιχο οικολογικό πάρκο στους Πέρα Γαλήνους- που κάποτε ήταν χωματερή και κατευθυνόμαστε στους τάφους των Βενιζέλων και μπροστά στην επιβλητική θέα, οι φίλοι μου παραδέχονται πως δίκαια οι Κρητικοί τιμούν τους σπουδαίους πολιτικούς τους, γιατί με τη φροντίδα τους, τόσα έργα και τόση πρόοδο έφεραν στο νησί!!!».
Κάπου εκεί η κόρη μου, η Μαργαριτούλα,-που ναι και η πιο ζωηρή- με ξυπνά, για να ξεκινήσουμε για το χωριό νωρίς, ώστε ν αποφύγουμε τις νταλίκες, γιατί μπορεί τα 55 χιλιόμετρα να τα διανύσουμε σε 2,5 ώρες, αν βρούμε κάποιο φορτηγό πριν την Αγία Βαρβάρα, αν έχει και κάποια κατολίσθηση ο δρόμος θ αργήσουμε περισσότερο, ενώ καλό θα ήταν ν αποφύγουμε και τη βροχή στο Γιόφυρο, μήπως απ τα νερά βραχεί το μπουζί και «μείνουμε».
Πω, πω!!! άθελα μου αναφωνώ τη γνωστή ατάκα της διαφήμισης: «όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε»!!!
istor2010@hotmail.com
