Η περίπτωση του 47χρονου εκπαιδευτικού και προπονητή καλαθοσφαίρισης στο Ηράκλειο Κρήτης είναι η πρώτη στην ιστορία παρόμοιων βδελυρών εγκλημάτων όπου δημοσιοποιήθηκε το ονοματεπώνυμο και η φωτογραφία του δράστη.
Είναι γεγονός ότι κανείς μας μέχρι σήμερα δεν κατανοούσε γιατί προστατευόταν με τέτοιο ζήλο η ταυτότητα παιδεραστών και παιδόφιλων. Απ' τη μια μεριά, λοιπόν, χαιρετάμε μια σημαντική τροποποίηση στις αρχές των προσωπικών δεδομένων που αναμφίβολα προστατεύει την κοινωνία. Από την άλλη, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς τον διασυρμό δυο (ακόμα) αθώων που στιγματίζεται η ζωή τους για πάντα: των δυο ανήλικων παιδιών του δράστη που δεν φταίνε απολύτως τίποτα. Και που πιθανότατα υπήρξαν κι αυτά θύματα κακοποίησης (σεξουαλικής, σωματικής ή λεκτικής) του παιδεραστή πατέρα.
Θα αποφύγω τις φριχτές ιστορίες που βγήκαν στο φως για την εγκληματική του δράση. Λίγο πολύ, τις γνωρίζουμε όλοι. Θα προσπαθήσω - δεν είναι εύκολο - να τοποθετηθώ νηφάλια. Θα προσπαθήσω - δεν είναι εύκολο - να αποφύγω την ψυχολογία του όχλου. Θα προσπαθήσω - δεν είναι εύκολο - να καταπιέσω μέσα μου φωνές που μιλάνε για θανατική ποινή. (Γιατί, στα δικά μου κιτάπια τουλάχιστον, η θανατική ποινή θα έπρεπε να υπάρχει για δυο κατηγορίες εγκληματιών: τους παιδεραστές και τους εμπόρους ναρκωτικών). Θα προσπαθήσω - δεν είναι εύκολο… Και θα πάω παρακάτω…
Ξέρουμε βέβαια ότι η παιδοφιλία είναι μια βαριάς μορφής ψυχασθένεια. Ισως θεραπεύεται, ίσως όχι. Δεν είμαι ειδικός και θα αποφύγω τα άγνωστα ναρκοθετημένα χωράφια. Κι αν βάλω στη ζυγαριά την «πάθηση» του εγκληματία με το έγκλημα αυτό καθεαυτό - λυπάμαι, αλλά η όποια κατανόηση με εγκαταλείπει…
Αφού, λοιπόν, δεν είμαι ούτε δικαστής, ούτε ψυχίατρος, θα μιλήσω εδώ με την μόνη γλώσσα που γνωρίζω: του γονιού. Που όπως όλοι μας, μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε παιδιά με τον τρόμο των «δράκων» που θα συναντήσουν στο διάβα τους. Που κάναμε ό,τι μπορούσαμε να τα ενημερώσουμε (μια που το σχολείο περί άλλα τυρβάζει), να τα προετοιμάσουμε για τα χειρότερα, να τα οπλίσουμε απέναντι στους κινδύνους που καραδοκούν. «Μη μιλάς σε αγνώστους. Μην πλησιάζεις αγνώστους. Μην μπαίνεις σε ξένα αυτοκίνητα. Αν κάποιος σου πει ότι ξέρει τη μαμά ή τον μπαμπά, φύγε τρέχοντας. Αν κάποιος σε πλησιάσει πολύ, βάλε τις φωνές και τρέχα. Ο,τι περίεργο σου συμβεί, πες το μου αμέσως».
Ομως, πόσο μπορείς να προστατέψεις τελικά το παιδί σου; Πόσο, όταν στα ελληνικά σχολεία υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές, γυμναστές, προπονητές που ασελγούν πάνω σε ανήλικα; Οταν στέλνεις το παιδί σου κατασκήνωση κι ο χαμογελαστός υπεύθυνος είναι παιδεραστής; Οταν πριν λίγο καιρό, συλλάβανε παιδίατρο που βίαζε παιδάκια; Τι μπορείς να κάνεις εσύ; Από πού, πώς να τα προφυλάξεις; Πόσους τρόπους έχεις;
Μόνο έναν: Αν καταφέρεις να πείσεις το παιδί σου να σου μιλάει για τα πάντα! ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ - με γράμματα κεφαλαία. Να μη σε φοβάται. Να μπορεί να μοιραστεί μαζί σου ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Πάντα!
Είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται γιατί τα παιδιά σιωπούν ότι πέφτουν θύματα κακοποίησης. Γιατί με τη σιωπή τους «προφυλάσσουν» τον δράστη. Για να καταλάβουμε την ψυχολογία τους, πρέπει εμείς οι γονείς να ξαναγίνουμε παιδιά. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον φόβο που κρατάει το στόμα τους κλειστό. Να αποκωδικοποιήσουμε την ενοχή που αισθάνονται όταν κάποιος ασελγεί επάνω τους. Φταίνε τα ίδια - έτσι πιστεύουνε. Κάτι έκαναν και το προκάλεσαν - έτσι νομίζουνε. Είναι δικό τους το λάθος, δική τους και η τιμωρία… Η φρικτή τιμωρία…
Η σύλληψη ενός δεν σημαίνει τίποτα. Αυτή τη στιγμή εκατοντάδες (χιλιάδες;) άλλοι καλύπτονται από τον μανδύα του καθωσπρεπισμού και συνεχίζουν το βδελυρό τους έργο. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Τώρα. Σήμερα - να δώσουμε φωνή στα τρομαγμένα παιδιά. Τώρα. Σήμερα - να καταλάβουν ότι είμαστε εδώ για εκείνα. Οτι είμαστε παρόντες στη ζωή τους. Οχι για να τα κρίνουμε. Για να τα στηρίξουμε. Για να προλάβουμε. Για να δράσουμε και να αντιδράσουμε.
Τώρα. Σήμερα. Τα παιδιά μας πρέπει να καταλάβουν ότι μπορούν να μας μιλάνε για ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι ότι - πάνω απ' όλα - είμαστε κοντά τους. ΠΑΝΤΑ. Και ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…
