Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαλύεται η ευρωζώνη. Το πρόβλημα είναι ότι σε διάλυση οδηγείται η ίδια η Ευρώπη. Η απεχθής εικόνα που εμφανίζει το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, αν και αποτέλεσμα – αντίδραση στην υπόγεια δραστηριότητα έξωθεν δυνάμεων με τοποτηρητές εντός της Ευρώπης, είναι απεχθέστερη και αυτού του προδοτικού ελληνικού χρέους. Με αλαζονικό ύφος υποστήριξαν πως αποφάσισαν να συνασπιστούν (και όποιος θέλει ακολουθεί) επειδή αυτές οι δύο χώρες, η Γερμανία και η Γαλλία, καλούνται να πληρώσουν τα χρέη των άλλων.
Και επομένως, όταν καλείσαι να πληρώσεις, μπορείς να βάλεις όποιους όρους θέλεις.
Και να βάζεις στο στόχαστρο όποιον αποφάσισες να μετατρέψεις σε μαύρο πρόβατο.
Γι’ αυτό και για άλλη μια φορά περίσσεψαν οι αναφορές στην Ελλάδα, στην οποία επιμένουν να φορτώνουν όλες τις αμαρτίες – την ίδια ώρα που παραδέχονται ότι η κρίση είναι συστημική.
Το πώς συνέβη αυτό το έγκλημα είναι γνωστό.
Ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν αποφάσισαν να… σώσουν την Ελλάδα συκοφαντώντας τη συστηματικά και επί μήνες.
Ουδέποτε χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι, ουδέποτε τους είπαν πως τα πλεονάσματά τους οφείλονται στα δικά μας ελλείμματα, ουδέποτε τους υπενθύμισαν πώς όρμησαν στην ελληνική αγορά με τα προϊόντα και τις εταιρίες τους και τους εμπόρους τους των όπλων.
Δεν τους θύμισαν πως είναι αυτοί που αναζήτησαν τους διεφθαρμένους στη χώρα μας για να πουλήσουν τρένα που δεν χωρούν στις ράγες και υποβρύχια που γέρνουν και λεωφορεία που έβγαλαν κέρατα και έγιναν τρόλεϊ!
Ουδέποτε αναφέρθηκαν στις απευθείας αναθέσεις και στις υπόγειες συμφωνίες και στις μίζες, ουδέποτε τους είπαν πως εκτός από τους διεφθαρμένους υπάρχουν και οι διαφθορείς, που είναι εξίσου διεφθαρμένοι.
Διότι και στην Ελλάδα η κρίση είναι συστημική. Και όπως και στην Ευρώπη, ουδείς κάνει την αυτοκριτική του (παρά με επιδερμικό και υποκριτικό τρόπο) και ουδείς παραμερίζει για να δοθεί η ευκαιρία σε άλλους, καθαρούς και έντιμους, να διαπραγματευτούν και να υπερασπιστούν τη χώρα.
Να πάνε στους προπέτες και να τους πουν «κοιτάξτε να δείτε, δεν ξέρουμε τι κάνατε με τους άλλους, εμείς δεν είμαστε σαν κι’ αυτούς, είμαστε άλλοι και τώρα θα τα βρείτε μπαστούνια».
Αντίθετα, συνεχίζουν το ίδιο βιολί – ένα σωρό «αν» παρέθεσε ο κ. Βενιζέλος προκειμένου να βγούμε από το πηγάδι: Αν κάνουμε ανάπτυξη και αν απορροφήσουμε τους κοινοτικούς πόρους, αν μειώσουμε τις δαπάνες και… αν η γιαγιά μου είχε καρούλια.
Απεχθείς δημαγωγοί, συνέχισαν να αγορεύουν επί ημέρες από το βήμα της Βουλής, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την μέχρι τώρα παρουσία τους στον δημόσιο βίο, ίσως και την ίδια την ύπαρξή τους στη ζωή.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν: Μα είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Μπορεί κανείς να ορθώσει το ανάστημά του σ’ αυτόν τον καινούργιο παράδοξο Άξονα;
Η απάντηση βρίσκεται στην προχθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τα Σκόπια.
Αν η Ελλάδα, αν ο Καραμανλής δεν είχε προτάξει το βέτο για την είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αν δηλαδή είχε επιλεγεί η φοβική και ψοφοδεής οδός, δεν θα είχαμε την συγκεκριμένη απόφαση, βάσει της οποίας η Ελλάδα παραβίασε μεν το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, αλλά συγχρόνως έλαβε την άδεια να… την ξαναπαραβιάσει!
Ίδια στάση θα κρατούσαν η Γερμανία και η Γαλλία αν μπροστά τους εμφανιζόταν ένας κυβερνήτης που θα τους έλεγε:
Ναι, δημιουργήσαμε μεγάλα χρέη. Ναι, έγιναν λάθη, εγκληματικές παραλείψεις, υπήρξε διαφθορά – και πάντως όχι μεγαλύτερη από τη δική σας.
Αλλά εσείς όχι μόνο δεν έχετε θέσει σε εφαρμογή τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λισαβόνας για υπεράσπιση και της τελευταίας σπιθαμής ευρωπαϊκού εδάφους, αλλά σκόπιμα τις κρατάτε στο συρτάρι για να συνεχίζουμε τους υπερεξοπλισμούς και να αγοράζουμε τα όπλα σας.
Πόσα χρήματα θα γλιτώναμε αν είχατε εφαρμόσει το συγκεκριμένο άρθρο, που προβλέπει παρέμβαση του ευρωπαϊκού στρατού σε περίπτωση επιθετικής ενέργειας εναντίον χώρας μέλους; Τόσα! Ωραία, αφαιρέστε τα από τα χρωστούμενα!
(Όχι μόνο δεν το έπραξαν, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία δημόσια δήλωση που να απαιτεί την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας, που τώρα Βερολίνο και Παρίσι θέλουν να αλλάξουν).
Πόσα χρήματα θα γλιτώναμε αν δεν μας υποχρεώνατε να δεχόμαστε και να κρατούμε στο έδαφός μας τις ορδές των λαθρομεταναστών, τους οποίους θρέφουμε και νοσηλεύουμε στα νοσοκομεία μας, που βυθίζονται στα χρέη; Τόσα! Αφαιρέστε τα κι’ αυτά από τα χρωστούμενα, διότι μας μετατρέψατε σε κυματοθραύστη για να παριστάνετε τις καθαρές και – φευ- άριες φυλές!
(Όχι μόνο δεν το έπραξαν, αλλά - δια της ΕΛΣΤΑΤ- επιχείρησαν να φορτώσουν στα ελλείμματα των νοσοκομείων του 2009 και αυτά της περιόδου 2005- 2008!)
Πόσα χρήματα θα γλιτώναμε αν δεν είχατε την έμπνευση να διαλύσετε την Γιουγκοσλαβία (από τον διαμελισμό της οποίας φτιάξατε προτεκτοράτα για να κερδίζετε χρήματα), αλλά σε μας έμεινε το πρόβλημα των Σκοπίων με το οποίο ταλαιπωρούμεθα είκοσι χρόνια τώρα; Τόσα! Αφαιρέστε τα κι’ αυτά!
Πόσα χρήματα θα κερδίζαμε αν – για να μην χαλάσετε τα χατίρια της Τουρκίας, της καλύτερης πελάτισσάς σας στην αγορά όπλων – είχατε επέμβει δυναμικά, διευκολύνοντας την κήρυξη ΑΟΖ και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας; Τόσα! Αφαιρέστε τα κι’ αυτά!
Μετά την πρόσθεση – και αφού θα τους υπενθυμίζαμε (λέμε τώρα) όλα τα δικά τους σκάνδαλα, εθνικού και ευρωπαϊκού επιπέδου – θα έμεναν και κάποια υπόλοιπα.
Έ, αυτά, ηγέτες που ξέρουν να χτυπούν το χέρι στο τραπέζι θα τους ζητούσαν να τα αφαιρέσουν από τις γερμανικές οφειλές (που δεν πληρώθηκαν και δεν παραγράφονται).
Με την απειλή ότι θα πλημμυρίζουμε το you tube με βιντεάκια από όλες τις σφαγές των «πειθαρχημένων» σε όλα τα ελληνικά ολοκαυτώματα.
Να δείτε για πότε θα έβρισκαν λύση τρέχοντας, καθώς θα διαπιστωνόταν πως τα δικά τους χρωστούμενα είναι περισσότερα από τα δικά μας.
Η άποψη αυτή φαντάζει γραφική, αλλά δεν είναι. Είναι υπόδειγμα διαπραγμάτευσης.
Όταν κινδυνεύει η χώρα σου και λιμοκτονεί ο λαός σου, στο τραπέζι βάζεις όλα τα όπλα, δεν δίνεις (κι’ από πάνω) επιχειρήματα σ’ αυτόν που θέλει να σε στραγγαλίσει.
Αυτοί που σήμερα χαλάνε σάλιο σε ανούσιες αγορεύσεις, γνωρίζουν προφανώς πως διαφορετικά δεν βγαίνει το χρέος που δημιούργησαν.
Και πάντως δεν βγαίνει από αυτούς. Διότι τους κρατάνε στο χέρι.
Ας αφήσουν, λοιπόν, να δημιουργηθούν άλλες διαπραγματευτικές ομάδες. Και ας μην αναζητούν αυτούς που δήθεν μιλούν τη γλώσσα των δανειστών μεταξύ αυτών που στην πραγματικότητα απλώς μιλούν τη γλώσσα της υποτέλειας.
Στα διεθνή fora μια γλώσσα γίνεται αποδεκτή. Η γλώσσα της πυγμής. Διότι ως γνωστόν, στη διεθνή σκηνή κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου – και όχι του ψοφοδεούς συκοφάντη.
Το «εθνικιστικό νταηλίκι» για το οποίο μίλησε ο Σμιτ δεν αντιμετωπίζεται με... αν και εφόσον και διότι και παρακαλώ, δεν ήταν ανάγκη.
Το χρέος της Ελλάδας δεν βγαίνει αν δεν «πατσίσουμε» με κάποιον τρόπο.
Πρώτα πρέπει να πατσίσουμε και μετά να μπούμε σε δημοσιονομική πειθαρχία.
Διαφορετικά θα μας μείνει και η δημοσιονομική πειθαρχία και το χρέος και η χρεοκοπία…
Υ.Γ. Ας καταλάβουν όλοι πως είτε θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και τη γροθιά στο μαχαίρι, είτε (αργά ή γρήγορα) θα χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο.
Της Σοφίας Βούλτεψης
