Με όσα γίνονται, ντρέπομαι που είμαι δημοσιογράφος, ντρέπομαι να λέω ότι είμαι Έλληνας πολίτης…
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, τα κανάλια και όλοι εμείς το θέλουμε;
-Ντρέπομαι που το κράτος κόβει από τα 650 ευρώ σύνταξης του πατέρα μου, για να περιορίσει τα δημόσια έξοδα, κόβει το επίδομα των άνεργων παιδιών μου και τη μικρή σύνταξη του, με κινητικά προβλήματα, εξαδέλφου μου, και την ίδια ώρα διορίζονται πρωθυπουργικοί σύμβουλοι με χιλιάδες ευρώ μισθό, που δεν κατάλαβε κανείς τι θα συμβουλεύουν τον Γιώργο...
-Ντρέπομαι για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους...
-Ντρέπομαι για τα κανάλια και το επίπεδο της δημοσιογραφίας στη χώρα, που το πρωί μας παρουσιάζει τις συνάξεις των βλαχοπριγκίπων και άλλων εστεμμένων και το βράδυ πονά για τον Έλληνα…
Είναι ώρες -ώρες που με πιάνει θυμός, οργή για όσα ζω, για όσα βλέπω, για όσα μαθαίνω ότι γίνονται στην Ελλάδα. Θυμός και οργή που με κάνουν συχνά να ντρέπομαι. Όπως προχτές που έμαθα ότι η μετά (τηλεοπτικών) βαΐων και κλάδων επιστρέψασα (;) στις αίθουσες διδασκαλίας, άλλοτε νομάρχης, διεκδικήτρια του περιφερειαρχικού χρίσματος, ή άλλων υψηλών θέσεων εξουσίας, έγινε σύμβουλος του πρωθυπουργού.
Για να του καθορίζει τις ειδικές προτεραιότητες! Τώρα τι είναι αυτό, θα σας γελάσω… Αρχικά, σκέφτηκα ότι αυτό έλειπε από το επιτελείο του πρωθυπουργού για να πάρει μπροστά η μηχανή. Σκέφτηκα κι άλλα, όμως, στη συνέχεια. Μα καλά, γιατί δήλωνε η τέως νομάρχης ότι επέστρεψε στο σχολείο επειδή «ο τόπος έχει ανάγκη για προσφορά» και πρόσθετε ότι «δεν θα μπορούσα ποτέ να επαναπαυθώ στις δάφνες της πολιτικής μου πορείας.
Αυτή είμαι η δουλεία μου, η ευθύνη μου και εδώ μπορώ να προσφέρω»; Γιατί έλεγε, ακόμη, πως δεν θα μπορούσε ποτέ να επιδοθεί σε ένα κυνήγι κάποιας καρέκλας εξουσίας, δεν είναι στο χαρακτήρα της;
Πριν ένα μήνα που τα έλεγε, είναι δυνατό να μην ήξερε; Αυτοί οι μεγαλοδιορισμοί (!) δεν γίνονται σε 24 ώρες. Και τότε άρχισε να με πιάνει κάτι μ’ αυτή τη σκέψη.
Αλλά το μυαλό μου δεν σταμάτησε εκεί. Σκέφτηκα, άρα τόσον καιρό το παρασκήνιο δούλευε! Άραγε, θα πήγαινε σύμβουλος αν δεν ήταν γνωστή του…, της…, των….,; Υπάρχει και θέμα αξιοκρατίας; Καλά άστο αυτό, σκέφτηκα, υπάρχει κάτι άλλο, πιο επείγον κι όχι λιγότερο σοβαρό. Ο μισθός του συμβούλου του πρωθυπουργού δεν μπορεί να είναι πενταροδεκάρες.
Μάλλον αξιόλογος θα ‘ναι. Και καθώς η θέση δεν υπήρχε από πριν ώστε να έχει «κοπεί» ήδη ο μισθός και άρα να μη μας κοστίσει κάτι παραπάνω η Βαγγελιώ, κατάλαβα ότι από κάπου αλλού θα κοπούν τα χρήματα της αμοιβής για τις… συμβουλές της προς τον Γιώργο!
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή μου ήλθε στο νου το γεγονός ότι ο πατέρας μου έχασε μέρος της σύνταξης των 650 ευρώ (για 45 χρόνια δουλειάς, όχι σε κάποιο γραφείο, αλλά στο καθημερινό μεροκάματο), επειδή η χώρα έπρεπε να μαζέψει λεφτά. Σκέφτηκα και τα παιδιά μου. Στα 20 τόσα χρόνια τους, αντί να κάνουν όνειρα για το μέλλον, μπήκαν στην αγωνία, άλλοτε να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, κι άλλοτε να ψάχνουν για ένα μεροκάματο λιώνοντας παπούτσια στους δρόμους. Κι ότι το επίδομα ανεργίας τους –που δεν το παίρνουν καν- κόπηκε επειδή δεν μας φτάνουν τα λεφτά να πληρώνουμε τις εθνικές υποχρεώσεις. Μου ήλθε κι άλλη μια περίπτωση στο νου, ο ξάδελφός μου, με κινητικά προβλήματα εκ γενετής, έχασε μια μικρή σύνταξη που έπαιρνε, επειδή το κράτος πρέπει να μαζέψει τις σπατάλες…Σκέφτηκα το γείτονά μου, τον γνωστό μου έμπορο, το φίλο από τον κάτω δρόμο και την αγωνία που ζουν κάθε μέρα. Ακόμη και η δική μου επισφαλής θέση στον ιδιωτικό τομέα, μετά από 27 χρόνια δουλειάς, μου πέρασε από το μυαλό. Τότε δεν θύμωσα απλώς, αλλά ντράπηκα. Ντράπηκα για λογαριασμό εκείνων που δεν καταλαβαίνουν όλο αυτό το πρόβλημα, όταν με παρασκήνια, μπαρμπάδες στην Κορώνη, αγώνα κι αγωνία για την εξουσία, καταφέρνουν να κρατηθούν σ’ αυτήν… Ντράπηκα, πραγματικά, γιατί ο πισινός της εξουσίας, της κάθε εξουσίας, έχει βγάλει πετσάκια από το καθισιό στην καρέκλα. Ντράπηκα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πληρώνουν χωρίς να φταίνε. Δεν ξέρω αν άλλοι ντράπηκαν.
Σκέφτομαι, πάντως, ότι όποιος θέλει να κάνει προσφορά στον τόπο, αν νομίζει ότι είναι αναντικατάστατος (…) σήμερα θα έπρεπε πράγματι να προσφέρει, όχι να του προσφέρουν. Ας αρνηθεί την αμοιβή η κυρία πρώην νομάρχης, για να μας πείσει (;) για τις προθέσεις της. (Πόσο έξω πέφτουμε καμιά φορά σε ανθρώπους…) Αν κι ο στόχος είναι παράλληλα, φαντάζομαι, η μεταπήδηση, στην κατάλληλη ώρα, από το επιτελείο των συμβούλων στο επιτελείο των υποψηφίων βουλευτών…
Δεν ντράπηκα μόνο γι’ αυτό. Ούτε είναι η μόνη περίπτωση από την πολιτική που με θλίβει και με συνθλίβει… Με θλίβει, για παράδειγμα, η αλαζονεία που εκφράζουν οι ηγήτορες του δήμου στο θέμα της Βικελαίας. Που θυμώνουν επειδή οι πολίτες διεκδικούν μια υψηλή αξία. Με θλίβει ο πολιτικός τσαμπουκάς πολιτικών διαφόρων κομμάτων, που μιλούν και δρουν σα να μην έχει συμβεί τίποτε, σα να μην γκρεμίζονται τα πάντα στη χώρα, σα να μην το καταλαβαίνουν. Με θυμώνει, επίσης για παράδειγμα, το ύφος του «από άλλο κόσμο» ερχόμενου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που καταγγέλλει τους πάντες, σα να προέκυψε μόλις χθες από παρθενογένεση… Κι εκείνος ήταν ανυποψίαστος μέχρι τώρα!
Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι πολίτης γιατί την ώρα που οι Έλληνες πράγματι πονούν, υπάρχουν "λαοπρόβλητοι" πολιτικοί που κυνηγούν κάθε θέση που υπάρχει, φτάνει να τους τρέφει το δημόσιο, να απομυζούν από το κοινό τρύπιο ταμείο μας. Ντροπή, ντροπή, ντροπή...
Αλλά ξέρω ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίμε κι εμείς, επειδή το χάλι της χώρας έχει και τη δική μας υπογραφή. Με την ψήφο μας, με τη συναλλαγή μας με τους πολιτικούς, με την ανοχή μας, με το βόλεμά μας, με το σκύψιμο της μέσης στον κάθε εκπρόσωπο της εξουσίας, επειδή προσδοκούμε κάτι, με, με, με…
Ντρέπομαι ακόμη που σ’ αυτή συγκυρία λέγομαι δημοσιογράφος. Είμαι εξοργισμένος με τα κωλοκάναλα (συγγνώμη, αλλά δεν πιστεύω να προσβάλλεστε από τη λέξη, όταν ανεχόμαστε τόσα άλλα άκρως προσβλητικά…), αυτά που "πονούν" για τον Έλληνα ο οποίος υποφέρει και μια εβδομάδα ολόκληρη μάς έδειχναν παραμύθια με πρίγκιπες και πριγκιποπούλες. Σε απευθείας μετάδοση έδειχναν όλο τον βλαχοσυρφετό των περασμένων μεγαλείων στο γάμο των «χρυσών παιδιών» και τα βράδια μάς έλεγαν πόσο ο Έλληνας υποφέρει και δεν έχει να φάει, αναπτύσσοντας τα τρομολαγνικά σενάριά τους.
Αίσχος γι αυτή την Ελλάδα, ντροπή για τους Έλληνες που συντηρούν αυτά τα κανάλια.
Ντρέπομαι και για εκείνους τους ηγήτορες των συντεχνιών, της ΔΕΗ και των άλλων, που πουλούν τζάμπα μαγκιά στην ελληνική κοινωνία, πατώντας στα προνόμια που τους παραχώρησαν οι πολιτικοί, τους οποίους εμείς εκλέγουμε κι εμείς συναλλασσόμαστε μαζί τους. Ας ρωτήσουν πώς τη βγάζει ο άνεργος κι ο συνταξιούχος, πώς πληρώνεται ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα, πώς καλύπτει τις επιταγές του ο έμπορος, την ώρα που εκείνοι λένε, “κατεβάζω το διακόπτη”, σα να τους ανήκει η χώρα...
Ντρέπομαι για τον πρόεδρο του ΕΚΗ, που φωνάζει κατά περίσταση, αλλά ο ίδιος βολεύτηκε εγκαίρως. Ντρέπομαι, παρότι εδώ και χρόνια φωνάζω γι αυτόν…
Αίσχος για όλο το συρφετό που χορεύει πάνω στην ημιθανή Ελλάδα και φτύνει τους φοβισμένους Έλληνες...
Νιώθω ντροπιασμένος ως άνθρωπος, ως πολίτης, ως Έλληνας…
Ντρέπομαι και για όλους εμάς, αυτούς που λεγόμαστε «πολίτες», που ψήφιζαμε και δρούσαμε, που ψηφίζουμε και δρούμε ακόμη, με βάση το δικό μας ιδιοτελές συμφέρον… Ας πάρουμε όλοι την ευθύνη μας. Όση ευθύνη έχουμε. Κι ας καταλάβουμε καλά: αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι νομάρχες, αυτοί οι δήμαρχοι, αυτοί οι συνδικαλιστές, αυτοί οι δημοσιογράφοι ταιριάζουν σ' ενα βολεμένο πολίτη. Μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Αν όλοι κάναμε αυτό που έπρεπε, κανείς πολιτικός δεν θα ένιωθε ιδιοκτήτης της πόλης, της Κρήτης, της χώρας, κανείς δεν θα φερόταν με τέτοια αλαζονεία. Κανείς συνδικαλιστής δεν θα κοίταζε μόνο την πάρτη του… Κανείς δημοσιογράφος δεν θα μας δούλευε ψιλό γαζί…
