Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης στην huffingtonpost.gr
Ο νέος Πάπας της Ρώμης θα πρέπει να καθοδηγεί τους πιστούς και να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους λαϊκούς εν μέσω πολέμων, διαιρέσεων και αλλαγών στις σχέσεις.
Είναι σωστό να εφαρμόσουμε τα πιο εύκολα κλειδιά της πολιτικής ερμηνείας για να διαβάσουμε τη δυναμική που θα έχει την επιλογή του νέου Πάπα στο επόμενο Κονκλάβιο;
Μπορούν όντως οι 133 καρδινάλιοι να χωριστούν σε προοδευτικούς και συντηρητικούς και να διαπιστωθεί τόσο εύκολα, τελικά, ποιος κέρδισε ή ποιος ηττήθηκε;
Ή μήπως η ρήξη είναι μόνο μεταξύ εκείνων που συνεχίζουν το έργο του τελευταίου Πάπα και των επικριτών του;
Ο Καρδινάλιος Μύλερ δήλωσε ότι το κονκλάβιο θα αναζητήσει διάδοχο του Πέτρου και όχι του Φραγκίσκου, ο οποίος τώρα είναι θαμμένος στο γυμνό χώμα στη Σάντα Μαρία Ματζόρε.
Η παποσύνη του Πάπα Μπεργκόλιο είχε προκαλέσει ενθουσιασμό και κριτική, αλλά είχε κρατήσει την Εκκλησία ενωμένη σε μια ταραγμένη και άχαρη εποχή.
O Πάπας Φραγκίσκος τοποθέτησε το χριστιανικό μήνυμα εκεί που δεν μπορούσε παρά να βρίσκεται στο πλευρό της φτώχειας και των κακουχιών, εργάστηκε ακούραστα για την ειρήνη στον κόσμο, αναμόρφωσε την Κούρια, η οποία βοηθάει τον εκάστοτε Ποντίφικα στην ιεραρχική διακυβέρνηση της εκκλησίας, έστω και με σκληρότητα, άγγιξε ακόμη και τα πιο ευαίσθητα, τα πιο σχετιζόμενα με την ταυτότητα ζητήματα, όπως ο ρόλος των γυναικών στην εκκλησία ή η στάση απέναντι στην αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να κωδικοποιήσει ουσιαστικές καινοτομίες.
Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε εχθρούς, οι οποίοι δεν έκρυβαν το γεγονός ότι ήταν εχθροί. Όπως ακριβώς ο Ιωάννης Παύλος Β′ είχε αντιταχθεί από το κομμουνιστικό μπλοκ, πιθανώς σε σημείο που διέταξε την εξάλειψή του, έτσι και ο Πάπας Μπεργκόλιο αντιμετώπισε την εχθρότητα των υπέρμαχων της κυριαρχίας και της νέας δεξιάς.
Οι καρδινάλιοι που θα αποφασίσουν στην Καπέλλα Σιξτίνα και κάτω από τις τοιχογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου τον νέο Πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, θα πρέπει να επιλέξουν ένα άτομο που να ενσαρκώνει τις χριστιανικές αξίες, που να μπορέσει να διατηρήσει την Εκκλησία ενωμένη, που να ενισχύσει την παγκόσμια διάστασή της,που να συνεχίζει τη φυσική της έμπνευση και ο οποίος να είναι στο πλευρό της αδελφότητας, των φτωχών, των μεταναστών, της δίκαιης ειρήνης και της ελευθερίας των λαών.
Η επόμενη μέρα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θέλει μια Εκκλησία η οποία επιθυμεί να φροντίζει με αποφασιστικότητα τα προβλήματα των ανθρώπων και τα μεγάλα δεινά που διαλύουν τον σύγχρονο κόσμο.
Μια Εκκλησία ικανή να σκύψει πάνω από κάθε άνθρωπο, πέρα από κάθε δόγμα ή συνθήκη, γιατρεύοντας τις πληγές του.
Οι χειρονομίες και οι προτροπές του Πάπα Φραγκίσκου υπέρ των προσφύγων και των εκτοπισμένων είναι αμέτρητες.
Είναι σημαντικό ότι το πρώτο ταξίδι του Πάπα Φραγκίσκου ήταν στη Λαμπεντούζα, ένα νησί που αποτελεί σύμβολο της τραγωδίας της μετανάστευσης με χιλιάδες ανθρώπους να πνίγονται στη θάλασσα.
Οι καρδινάλιοι που θα ψηφίσουν για την επόμενη μέρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι πολλοί και προέρχονται, κατ′ επιλογή του Πάπα Μπεργκόλιο, ο οποίος διόρισε την πλειοψηφία, από όλο τον κόσμο.
Οι καρδινάλιοι θα πρέπει να επιλέξουν έναν άνδρα, καθοδηγούμενοι από την επίγνωση ότι ο νέος Πάπας θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια από τις πιο δύσκολες και αβέβαιες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, ο οποίος θα πρέπει να κρατήσει την Εκκλησία ενωμένη και θα πρέπει να την ανοίξει ώστε να αυξήσει την παγκόσμια διάστασή της.
Έτσι, η πολιτική εισέρχεται στην Καπέλα Σιξτίνα, με την έννοια της οικοδόμησης συμμαχιών και αντιθέσεων μεταξύ των καρδιναλίων.
Δεν είναι απλώς ίντριγκα και δεν είναι αμαρτία.
Είναι μια φυσική κοσμική και εγκόσμια άσκηση που εφαρμόζεται στην επιλογή του διαδόχου του Πέτρου, στην σαφή και ειλικρινή απόδειξη ότι οι γήινες πρακτικές και η πνευματική έμπνευση δεν αποτελούν οξύμωρο σχήμα, όταν το “extra omnes” δηλώνεται πανηγυρικά.
Αυτή τη φορά, το “Habemus papam” θα προηγηθεί της εμφάνισης του ανθρώπου που θα πρέπει να ηγηθεί της κοινότητας των πιστών και να επηρεάσει το πνεύμα της εποχής μέσω πολέμων, πρωτοφανών διαιρέσεων, βαθιών αλλαγών στις μορφές των ανθρώπινων σχέσεων.
Το να απομακρύνουμε την Εκκλησία από την έντονη αντίθεση ενός ριζοσπαστικοποιημένου κόσμου και, ταυτόχρονα, να την ανοίξουμε αλλά και να την ριζώσουμε στον πόνο των ασήμαντων και στα βάσανα όσων ζουν τη φρίκη του πολέμου είναι ένα τεράστιο έργο.
Για όσους πιστεύουν, υπάρχει αληθινή ελπίδα ότι το Άγιο Πνεύμα, σε συνδυασμό με την διπλωματική νοημοσύνη, θα οδηγήσει στην πιο σωστή και σαφέστερη επιλογή.
Για άλλους, είμαστε όλοι αδέρφια, η ελπίδα ότι ο λευκός καπνός είναι ένα έξυπνο σημάδι ανοιχτότητας και διαλόγου, σε αυτή την εποχή που είναι επιρρεπής στην ανοησία του μίσους και του πολέμου.
Η νέα εποχή στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι ιστορική καθώς ενδεχομένως θα υπάρξουν συμφωνίες με την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως ο κοινός εορτασμός του Πάσχα, σε σημείο που θα φέρουν κοντά τις δύο εκκλησίες.
Με ανυπομονησία περιμένουμε όλοι οι χριστιανοί του κόσμου το νέο “Habemus papam”.
