Γράφει η Γερακάκη Ελένη
Αρκετές φορές μας βασανίζει η ερώτηση: που οδηγούμαστε; Πως και που πάμε; Πολλές φορές μας ταλανίζουν ερωτήματα για την πορεία που έχουμε πάρει, για τις σκέψεις που κάνουμε, για τις αποφάσεις που λαμβάνουμε, για τις επιλογές που ακολουθούμε, ασκώντας συνειδητά ή ασυνείδητα μια κριτική στα πεπραγμένα μας ή επιδιώκοντας μια αποφυγή κάποιου «παραπτώματος» ή «λάθους» στα μελλούμενά μας.
--> Ψάχνεις το ιδανικό κλιματιστικό για τις δικές σου ανάγκες; Στην Di Babbo Climatecnica σε περιμένουν τα καλύτερα μοντέλα των κορυφαίων εταιρειών!
Συνήθως, εκείνα για τα οποία «βασανιζόμαστε» είναι γεγονότα, συμπεριφορές, στάσεις ή αποφάσεις που λάβαμε και τελικώς είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που αναμέναμε. Άλλες φορές πάλι, η ομοιότητα κάποιων καταστάσεων τείνει να μας προϊδεάζει σε επιλογή ή μη, των δικών μας προσωπικών τοποθετήσεων. Στην πλειονότητα, οι αποφάσεις μας φαίνεται να επηρεάζονται από τα βιώματά μας ή από βιώματα οικείων προσώπων. Αυτό, μπορεί εύκολα να θεωρηθεί βοηθητικό και να αποτελέσει ένα προ-μήνυμα που θα μας «οδηγήσει», θα μας κατευθύνει θα μας προστατέψει. Αν σε ένα «λάθος» μας γεμίσουμε με αρνητικές εμπειρίες, τότε τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που μας έχουν αποτυπωθεί θα είναι ικανά να μας ωθήσουν να μεριμνήσουμε, προστατεύοντας τους εαυτούς μας, σκεπτόμενοι να αποφύγουμε αντίστοιχες πράξεις που θα μας προξενήσουν ίδια ή παρόμοια, δυσάρεστα και επίπονα συναισθήματα. Εξάλλου, «όποιος καεί στην κολοκύθα φυσά και το γιαούρτι». Άλλοτε πάλι, αν έχουμε μάθει μέσω της εμπειρίας κάποιου άλλου, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που αυτός ο «άλλος» είναι κοντινό μας πρόσωπο, το ταρακούνημα είναι αντίστοιχα δυνατό και ιδιαιτέρως αισθητό, ώστε και εμείς να αρχίσουμε να «φυλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά».
Αναφερόμενοι σε όλα αυτά, στο μυαλό μας στριφογυρίζουν σκέψεις με θεωρητικό υπόβαθρο, με όρους φιλοσοφημένους και σκέψεις προσωπικής ενδοσκόπησης και βελτίωσης που περισσότερο ζαλίζουν, παρά συμπεράσματα φέρουν. Κι όμως, αναμφισβήτητα μόνο μέσω αυτών των εσωτερικών διερευνήσεων και της προσωπικής ενασχόλησης μπορούμε να «φτάσουμε» σε πλήρη ολοκλήρωση, «κινούμενοι» σε ατομικούς «δρόμους & πορείες», που θα μας φέρουν ολοένα και πιο κοντά, στην ευτυχία που ο καθένας μας επιζητά και θέλει στη ζωή του. Παρόλα αυτά, και ενώ όλα τα παραπάνω δείχνουν να έχουν μια «θεωρητική» ισχύ, στην πράξη η οδήγηση στη ζωή μας ή της ζωής μας γίνεται άκριτα, χωρίς προσοχή, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς ανησυχίες, χωρίς φόβους και κυρίως χωρίς επαγρύπνηση και μάθηση.
Γιατί το «μάθημα» όσες φορές και να επαναληφθεί, δεν γίνεται «πάθημα».
Γιατί στην Ελλάδα και ιδιαιτέρως στην Κρήτη, με τους τόσους νεκρούς ανά έτος, η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι οι ειδήσεις θα ανακοινώσουν τουλάχιστον-δυστυχώς πολλές φορές-ένα νέο τροχαίο ατύχημα. Ευτυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις το τροχαίο είναι «μόνο» ατύχημα. Υπάρχουν όμως και πολλές φορές που μιλάμε για δυστυχήματα. Μιλάμε για αιματοκυλίσματα στην άσφαλτο, για «ΣΟΚ», για ταρακουνήματα, για παγώματα, για μουδιάσματα, τα οποία όμως έχουν μικρή επιρροή, καθώς το μυαλό μας σταματά και αποβάλει την πραγματική και ουσιαστική κριτική που πρέπει να κάνει. Ίσως, ούτε εκείνο είναι ικανό να διαχειριστεί τις τραγωδίες που συναινεί ή την ευθύνη που έχει, όταν το ερώτημα, από θεωρητική αναζήτηση και προσπάθεια προσωπικής ανάπτυξης μετατρέπεται σε προβληματισμό σε μια από τις πιο τακτικές και αναπόσπαστες καθημερινές διαδικαστικές μας κινήσεις: που οδηγούμαστε; Και κυρίως, πως(με ποιο μέσο,με ποιο τρόπο, με ποια ασφάλεια) και που(στο προορισμό μας, στο νοσοκομείο, στο νεκροτομείο) πάμε;
Ας δώσουμε χρόνο στους εαυτούς μας να αναλογιστούμε γιατί δεν μαθαίνουμε μέσω της εμπειρίας μας; Γιατί θεωρούμε «τύχη» ότι οδηγείται από εμάς; Γιατί αφήνουμε τη δική μας «τύχη» να εξαρτάται από τους άλλους; Γιατί δεν εκκινούμε οι ίδιοι τις αλλαγές που επιδιώκουμε, ξεκινώντας πρώτα από εκείνους που μπορούμε να ελέγξουμε καθολικά και απόλυτα-εφόσον κι αν το θέλουμε-τους εαυτούς μας; Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες(σε όλες τις καταστάσεις), αγνοούμε ή μετριάζουμε τη σημαντικότητα και επικινδυνότητά τους;
Πρωτίστως, πόσα γιατί χρειάζονται ακόμη έως ότου, το γιατί πάψει να συνοδεύεται από ερωτηματικό και αρχίσει να συμπορεύεται με το μπορώ!
Γιατί σίγουρα μπορούμε, επειδή θέλουμε και αφού θέλουμε μπορούμε…Γιατί πάντοτε η αφετηρία είναι δική μας, στη προσπάθεια νίκης του εκάστοτε αγώνα μας…
«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Νίκος Καζαντζάκης.
Η Γερακάκη Ελένη είναι Κοινωνική Επιστήμονας / Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Αναφερόμενοι σε όλα αυτά, στο μυαλό μας στριφογυρίζουν σκέψεις με θεωρητικό υπόβαθρο, με όρους φιλοσοφημένους και σκέψεις προσωπικής ενδοσκόπησης και βελτίωσης που περισσότερο ζαλίζουν, παρά συμπεράσματα φέρουν. Κι όμως, αναμφισβήτητα μόνο μέσω αυτών των εσωτερικών διερευνήσεων και της προσωπικής ενασχόλησης μπορούμε να «φτάσουμε» σε πλήρη ολοκλήρωση, «κινούμενοι» σε ατομικούς «δρόμους & πορείες», που θα μας φέρουν ολοένα και πιο κοντά, στην ευτυχία που ο καθένας μας επιζητά και θέλει στη ζωή του. Παρόλα αυτά, και ενώ όλα τα παραπάνω δείχνουν να έχουν μια «θεωρητική» ισχύ, στην πράξη η οδήγηση στη ζωή μας ή της ζωής μας γίνεται άκριτα, χωρίς προσοχή, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς ανησυχίες, χωρίς φόβους και κυρίως χωρίς επαγρύπνηση και μάθηση.
Γιατί το «μάθημα» όσες φορές και να επαναληφθεί, δεν γίνεται «πάθημα».
Γιατί στην Ελλάδα και ιδιαιτέρως στην Κρήτη, με τους τόσους νεκρούς ανά έτος, η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι οι ειδήσεις θα ανακοινώσουν τουλάχιστον-δυστυχώς πολλές φορές-ένα νέο τροχαίο ατύχημα. Ευτυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις το τροχαίο είναι «μόνο» ατύχημα. Υπάρχουν όμως και πολλές φορές που μιλάμε για δυστυχήματα. Μιλάμε για αιματοκυλίσματα στην άσφαλτο, για «ΣΟΚ», για ταρακουνήματα, για παγώματα, για μουδιάσματα, τα οποία όμως έχουν μικρή επιρροή, καθώς το μυαλό μας σταματά και αποβάλει την πραγματική και ουσιαστική κριτική που πρέπει να κάνει. Ίσως, ούτε εκείνο είναι ικανό να διαχειριστεί τις τραγωδίες που συναινεί ή την ευθύνη που έχει, όταν το ερώτημα, από θεωρητική αναζήτηση και προσπάθεια προσωπικής ανάπτυξης μετατρέπεται σε προβληματισμό σε μια από τις πιο τακτικές και αναπόσπαστες καθημερινές διαδικαστικές μας κινήσεις: που οδηγούμαστε; Και κυρίως, πως(με ποιο μέσο,με ποιο τρόπο, με ποια ασφάλεια) και που(στο προορισμό μας, στο νοσοκομείο, στο νεκροτομείο) πάμε;
Ας δώσουμε χρόνο στους εαυτούς μας να αναλογιστούμε γιατί δεν μαθαίνουμε μέσω της εμπειρίας μας; Γιατί θεωρούμε «τύχη» ότι οδηγείται από εμάς; Γιατί αφήνουμε τη δική μας «τύχη» να εξαρτάται από τους άλλους; Γιατί δεν εκκινούμε οι ίδιοι τις αλλαγές που επιδιώκουμε, ξεκινώντας πρώτα από εκείνους που μπορούμε να ελέγξουμε καθολικά και απόλυτα-εφόσον κι αν το θέλουμε-τους εαυτούς μας; Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες(σε όλες τις καταστάσεις), αγνοούμε ή μετριάζουμε τη σημαντικότητα και επικινδυνότητά τους;
Πρωτίστως, πόσα γιατί χρειάζονται ακόμη έως ότου, το γιατί πάψει να συνοδεύεται από ερωτηματικό και αρχίσει να συμπορεύεται με το μπορώ!
Γιατί σίγουρα μπορούμε, επειδή θέλουμε και αφού θέλουμε μπορούμε…Γιατί πάντοτε η αφετηρία είναι δική μας, στη προσπάθεια νίκης του εκάστοτε αγώνα μας…
«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Νίκος Καζαντζάκης.
Η Γερακάκη Ελένη είναι Κοινωνική Επιστήμονας / Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
