Με την βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Μανούσου Παργιουδάκη ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης της 75ης επετείου του Ολοκαυτώματος της Βιάννου.
Τον Επίτιμο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Μανούσο Παργιουδάκη προσφώνησε ο αν. καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Δημήτρης Ξενάκης, αναφέροντας:
 |
| Δημήτρης Ξενάκης |
Κυρίες και κύριοι,
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή που βρίσκομαι μαζί σας εδώ απόψε, στην 75η επέτειο του Ολοκαυτώματος της Βιάννου. Θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά εκτίµηση και τα συγχαρητήριά µου στα µέλη της Ένωσης Θυμάτων και το Δήμο Βιάννου για την πρωτοβουλία, διότι είναι πολύ σημαντικό σε μια εποχή ολιστικής αμφισβήτησης των πάντων, να αναγνωρίζονται και να τιμώνται αξίες που ξεχωρίζουν για την ποιότητα, το ήθος και την προσφορά τους, όπως ο Μανούσος Παραγιουδάκης.
Πριν λίγες μέρες, όταν δέχθηκα την πρόσκληση του κ. Συγγελάκη [τον οποίο ευχαριστώ ιδιαίτερα] για να προσφωνήσω τη βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ κ. Μανούσου Παργιουδάκη σχετικά με το ρόλο που διαδραμάτισε στην περιβόητη υπόθεση Ρίχτερ, ομολογώ ότι χάρηκα πολύ αλλά ταυτόχρονα προβληματίστηκα. Πρώτον διότι η υπόθεση βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη εντός του Πανεπιστημίου Κρήτης με καθοριστικά ζητήματα ακόμη ανοιχτά για την τελική της έκβαση. Δεύτερον διότι τα 10 λεπτά που έχω στη διάθεση μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος χρόνος για να μιλήσω για μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς με βιογραφικό, όπως εκείνο του Στρατηγού Παραγιουδάκη και ταυτόχρονα να αξιολογήσω τον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε στην υπόθεση Ρίχτερ.
Σταχυολογώντας και μόνο, θα αναφέρω πως στη διάρκεια της θητείας του ως Αρχηγός ΓΕΣ από το 1996 & ΓΕΕΘΑ από το 1999 έως το 2002, ο Στρατηγός έμεινε γνωστός ως ο πιο «δημοκρατικός» και «προοδευτικός» Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς επέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης της αποτρεπτικής ισχύος έναντι της Τουρκίας, λόγος για τον οποίο απεστρατεύθη με τον ανώτατο δυνατό τίτλο στην στρατιωτική ηγεσία της χώρας, εκείνον του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
Δοθείσης της ευκαιρίας θα ήθελα επίσης να αναφέρω δύο στοιχεία σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό. Για όσους είναι γνώστες της ιστορίας που διαδραματίστηκε την βραδιά των Ιμίων, ο Στρατηγός Παραγουδάκης είναι ένας ζωντανός μύθος, καθώς με τις δικές του κινήσεις ως Διοικητής του Δ’ Σώματος Στρατού στον Έβρο ουσιαστικά οδήγησε στην παρέμβαση των ΗΠΑ για την αποκλιμάκωση της έντασης. Όλα μπορεί να ήταν αλλιώς αν εκείνο το βράδυ ο Στρατηγός δεν επεδείκνυε την ετοιμότητα, το θάρρος και την αποφασιστικότητα που απαιτούν θέσεις τόσο υψηλής ευθύνης. Την ίδια περίοδο με δική του πρωτοβουλία συντάχθηκε και το πρώτο Ελληνο-Πομακικό λεξικό από ένστολους, μια άλλου είδους προσφορά στην πατρίδα που λατρεύει.
Πάμπολλες τιμητικές διακρίσεις του έχουν απονεμηθεί για το τεράστιο έργο του στις ένοπλες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων :
- Το Μεγαλόσταυρο του τάγματος του Φοίνικος, η υψηλότερη τιμητική διάκριση της Ελληνικής Πολιτείας, για την εξαιρετική προσφορά του στην Πατρίδα.
- Το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η υψηλότερη τιμητική διάκριση, για την πολύπλευρη προσφορά του στην Άμυνα της Κύπρου και το σχεδιασμό και την υιοθέτηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
- Τέλος, το παράσημο Αξίας της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας που του απενεμήθη από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας κ. Ζακ Σιράκ για τη μεγάλη του προσφορά στο Κόσσοβο, όπου οι ελληνικές Δυνάμεις με πρωτοβουλία τού, μαζί με τις γαλλικές, διέσωσαν εγκλωβισμένους Χριστιανούς Σέρβους, ορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια από τους Μουσουλμάνους Κοσσοβάρους.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στα όσα ο ένστολος Παραγιουδάκης έχει προσφέρει στην Πατρίδα και για τα οποία έχει τιμηθεί επανειλημμένως, αλλά στα όσα ο Πολίτης Παραγιουδάκης προσφέρει στον αγώνα απέναντι στην παραχάραξη της ιστορίας, λόγος για τον οποίο βραβεύεται απόψε από την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος και τον Δήμο Βιάννου.
Όπως ίσως λίγοι γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια ο Στρατηγός απολαμβάνει ένα άλλο έργο του, το πανέμορφο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας στο Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου. Εκεί εμφανίστηκε κάποια στιγμή ένας Γερμανός ιστορικός, ονόματι Χάινζ Ρίχτερ να ψάχνει πληροφορίες για τη Μάχη της Κρήτης. Ο Στρατηγός λίγο καιρό αργότερα το 2011 εντόπισε την παρουσίαση του επίμαχου βιβλίου του κ. Ρίχτερ στο Ηράκλειο και εκεί ουσιαστικά ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ιστορία του πολίτη πλέον Παραγιουδάκη.
Από εκείνη τη στιγμή ο ξεκινάει να μελετά συστηματικά και να δημοσιεύει τις αντιρρήσεις του για την ναζιστική εκδοχή της ιστορίας που παρουσιάζει ο κ. Ρίχτερ, χωρίς βεβαίως να γνωρίζει την έκπληξη που του επιφύλασσε 3 χρόνια μετά το Πανεπιστήμιο της ιδιαίτερής του πατρίδας, όταν αποφάσισε να τιμήσει τον Γερμανό Καθηγητή.
Θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα σε αυτό σημείο, να αναλογιστούμε τι μας διδάσκει με τη στάση του. Κατά τη γνώμη μου είναι μια πρότυπη στάση ενός κριτικά σκεπτόμενου ενεργού πολίτη, που διαβάζει (το τονίζω αυτό!), που συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο για την ιστορία μας καθεαυτή, αλλά και για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ιστορία. Δηλαδή πως την κατανοούμε πέρα από τις απλές περιγραφές και πως αντιδρούμε στον παρόντα χρόνο σκεπτόμενοι το μέλλον.
Καταρχάς αντιδρούμε!! Ναι υπάρχει και αυτή η στάση ζωής!
Και αμέσως μετά έρχεται το πώς αντιδρούμε. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως στους καιρούς κρίσης και απαξίωσης των πάντων από τους επαναστάτες του πληκτρολογίου που βιώνει η κοινωνία μας, ο τιμώμενος απόψε με μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα, με υπομονή αλλά και επιμονή στις θέσεις του, με ανυποχώρητο θάρρος αλλά και σεβασμό προς όλους – σύμμαχους και αντιπάλους-, δίδαξε απαράμιλλο ήθος που αναγνώρισαν ακόμη και οι ίδιοι οι συνήγοροι του κ. Ρίχτερ.
Παρά τις πολύπλευρες, απαξιωτικές δημόσιες επιθέσεις που δέχθηκε, με σθένος κατάφερε να σταθεί πολλές φορές μόνος του απέναντι στους υβριστές της Ιστορίας, να υπερβεί τις συκοφαντίες και να επιβάλλει την αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και στερεότυπα. Στην ουσία και όχι στις εντυπώσεις.
Το Νοέμβριο του 2014, όταν ο Στρατηγός αντιλήφθηκε πως ο γερμανός καθηγητής θα γινόταν επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης, απέστειλε επιστολή/ες στην τότε Πρυτανεία, αλλά οι απαντήσεις που έλαβε ήταν ανεπαρκείς. Σε εκείνο το σημείο η δημόσια παρέμβαση του Στρατηγού Παραγιουδάκη οδήγησε σε χιονονοστοιβάδα δημοσιευμάτων, κοινωνική αναστάτωση και σημαντικές διαμαρτυρίες πολιτών και συλλόγων με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη απονομή στο Ωδείο του Ρεθύμνου.
Αγνοώντας τις επιστολές Παραγιουδάκη και τις αντιδράσεις, την επόμενη μέρα μια ομάδα ανθρώπων που ακόμη και σήμερα δεν μας έχουν γίνει όλοι γνωστοί, κατάφεραν να ανοίξουν την κατάληψη στην Παν/πολη του Γάλλου και να ανακηρύξουν ουσιαστικά εν κρυπτώ τον κ. Ρίχτερ σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν και μια εκστρατεία αμαύρωσης όσων αντέδρασαν νωρίτερα, εμού συμπεριλαμβανομένου, αλλά πρωτίστως του Στρατηγού Παραγιουδάκη που ανέδειξε το θέμα.
Το ρόλο της απαξίωσης αρχικά ανέλαβε ο μαθητής και βασικός «προξενητής» του κ. Ρίχτερ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με μια δια του τύπου επιστολή, με την οποία παρουσίασε τον Στρατηγό ευθέως ως χουντικό που επιχειρεί να παρέμβει στο θεάρεστο ακαδημαϊκό έργο τους στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Προσωπικά έχω συναντήσει πολλά κακώς κείμενα εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου – ποτέ όμως δεν έχω ντραπεί τόσο, όσο με την επαίσχυντη επιστολή του τότε μέλους του Τμήματός μου. Το ίδιο ισχύει και για τις επιστολές άλλων μελών του Πανεπιστημίου, που στράφηκαν όχι μόνο εναντίων του τιμώμενου απόψε προσώπου, αλλά και ενάντια στο κομμάτι της κοινωνίας που δικαίως αντιδρούσε και ζητούσε επανεξέταση. Το ότι στη συνέχεια «αναγκάστηκαν» να αλλάξουν γνώμη για τον κ. Ρίχτερ ποτέ δεν συνοδεύτηκε από μια ειλικρινή συγνώμη προς στον Στρατηγό και την τοπική κοινωνία που υποτίμησαν.
Αργότερα, στη διάρκεια της περίφημης δίκης στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου, ο Στρατηγός Παραγιουδάκης δέχθηκε επί ώρες τις επιθέσεις των συνηγόρων του Ρίχτερ, οι οποίες εντέχνως διοχετευτήκαν στη συνέχεια στα κεντρικά ΜΜΕ των Αθηνών δημιουργώντας μια στρεβλή εικόνα για το διακύβευμα της υπόθεσης Ρίχτερ. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα, όπως φαντάζομαι θα ήθελε και ο Στρατηγός, να εξάρω τον αποφασιστικό ρόλο κάποιων επιφανών δημοσιογράφων σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, όχι σε όλα δυστυχώς, χωρίς τη συμβολή των οποίων, η μάχη θα ήταν εξαιρετικά άνιση.
Στη συνέχεια ακόμη και η Ακαδημία Αθηνών επιστρατεύτηκε για να υποστηρίξει τον γερμανό καθηγητή εξαπολύοντας προσωπικά επίθεση στον Στρατηγό, αλλά ακόμη μια φορά εκείνος επέλεξε να απαντήσει δημοσίως, με απολύτως τεκμηριωμένο τρόπο, αρθρώνοντας με θάρρος και σεβασμό τα επιχειρήματα του απέναντι σε ένα μάτσο «αδιάβαστους» όπως αποδεικνύεται διανοούμενους, που με ελαφρά την καρδία τάχθηκαν με το επιχείρημα ότι ο κ. Ρίχτερ – και ο κάθε κ. Ρίχτερ – μπορεί να γράφει και να υποστηρίζει ελεύθερα ότι πιστεύει. Ακόμη και αν παραχαράζει την ιστορία με σοβαρές επιπτώσεις σε μια σειρά από επίπεδα και ζητήματα στις διμερείς σχέσεις μας με την Γερμανία θα αναρωτηθεί κάποιος? Ναι θα απαντήσω εγώ, αλλά σίγουρα δεν χρειάζεται τη νομιμοποίηση από το Πανεπιστημιακό ίδρυμα του τόπου που φαίνεται ο ίδιος να υποτιμά ίσως περισσότερο και από τους ναζί συμπατριώτες του, που πριν 75 χρόνια σκόρπισαν την καταστροφή και τον όλεθρο. Ενδεχομένως ούτε και την τιμή που φέρει από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας και δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο σε αυτό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από πατριώτες και πατριωτικές πράξεις. Ο πατριωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον ακραίο εθνικισμό και πολύ λιγότερο με τον σωβινισμό, αν και σκόπιμα κάποιοι διαστρεβλώνουν τη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς όρους, τις δύο αυτές πολιτικές στάσεις. Ο Στρατηγός με τη στάση του στην υπόθεση Ρίχτερ ήταν σχετικά εύκολος στόχος σκέφτηκαν. Ένιωσε την απειλή αλλά δεν φοβήθηκε και όπως μου εκμυστηρεύτηκε όταν τον ρώτησα «Ε κι αν βρεις τον μπελά σου τι πειράζει; Για την πατρίδα το κάνεις»!
Οι εξαιρετικά εμπεριστατωμένες δημόσιες παρεμβάσεις του Στρατηγού για ένα θέμα καθαρά ιστορικό ξένισαν πολλούς, καθώς δεν περίμεναν από έναν «στρατιωτικό» να ανοίξει δημόσιο διάλογο με επιχειρήματα ουσιαστικά. Δεν περίμεναν να είναι εκείνος που θα εντόπιζε πρώτος και θα κατάφερνε να αναδείξει την προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας από τον κ. Ρίχτερ με στόχους σκοτεινούς και αστεία ναζιστικά επιχειρήματα. Δεν περίμεναν να είναι ένας Στρατηγός που θα κάλυπτε το κενό (δυστυχώς) της ελληνικής ιστορικής κοινότητας, που μέχρι χθες είχε θεοποιήσει τον γερμανό καθηγητή. Δεν περίμεναν τέλος να σταθεί όρθιος απέναντι στις συντονισμένες συστημικές επιθέσεις και μάλιστα να τις αντιπαρέλθει με ένα δημόσιο ήθος άλλων εποχών.
Αυτό που δεν ήξεραν ήταν πως ο Παραγιουδάκης ήξερε, ή όπως θα έλεγε και ο δικός μας Νίκος Καζαντζάκης, ο Στρατηγός «ήξερε πως γράφει ιστορία».
Σε καιρούς άνομβρους και δίσεκτους, σε καιρούς πνευματικής υποταγής αποτελεί ακτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας η διοργάνωση εκδηλώσεων όπως η σημερινή από ένα μικρό, εκτοπισμένο αλλά ιστορικό Δήμο που τιμά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη συμπλήρωση 75 χρόνων από τη ναζιστική θηριωδία που βίωσε. Η διοργάνωση της επετειακής εκδήλωσης έχει ένα πολυσύνθετο και διαχρονικό χαρακτήρα, μεστό νοημάτων. Το ίδιο και η αποψινή βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού.
Συνολικά απόψε κύριοι εκπρόσωποι της Ένωσης Θυμάτων και του Δήμου Βιάννου δεν τιμούμε τον Στρατηγό Παραγιουδάκη μόνο για τον κρίσιμο ρόλο του στο δίκαιο αγώνα ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας μας, τιμούμε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένα διαμάντι της Κρήτης, ένα πρότυπο για να ακολουθήσουμε τις αξίες, τη συνεισφορά και το ήθος που έχει επιδείξει σε κάθε πτυχή της συναρπαστικής ζωής του.
Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω και συγχαίρω για άλλη μια φορά τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία τους, καλώντας ταυτόχρονα τον Στρατηγό να προσέλθει για να παραλάβει την τιμητική πλακέτα.
Πριν λίγες μέρες, όταν δέχθηκα την πρόσκληση του κ. Συγγελάκη [τον οποίο ευχαριστώ ιδιαίτερα] για να προσφωνήσω τη βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ κ. Μανούσου Παργιουδάκη σχετικά με το ρόλο που διαδραμάτισε στην περιβόητη υπόθεση Ρίχτερ, ομολογώ ότι χάρηκα πολύ αλλά ταυτόχρονα προβληματίστηκα. Πρώτον διότι η υπόθεση βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη εντός του Πανεπιστημίου Κρήτης με καθοριστικά ζητήματα ακόμη ανοιχτά για την τελική της έκβαση. Δεύτερον διότι τα 10 λεπτά που έχω στη διάθεση μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος χρόνος για να μιλήσω για μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς με βιογραφικό, όπως εκείνο του Στρατηγού Παραγιουδάκη και ταυτόχρονα να αξιολογήσω τον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε στην υπόθεση Ρίχτερ.
Σταχυολογώντας και μόνο, θα αναφέρω πως στη διάρκεια της θητείας του ως Αρχηγός ΓΕΣ από το 1996 & ΓΕΕΘΑ από το 1999 έως το 2002, ο Στρατηγός έμεινε γνωστός ως ο πιο «δημοκρατικός» και «προοδευτικός» Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς επέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης της αποτρεπτικής ισχύος έναντι της Τουρκίας, λόγος για τον οποίο απεστρατεύθη με τον ανώτατο δυνατό τίτλο στην στρατιωτική ηγεσία της χώρας, εκείνον του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
Δοθείσης της ευκαιρίας θα ήθελα επίσης να αναφέρω δύο στοιχεία σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό. Για όσους είναι γνώστες της ιστορίας που διαδραματίστηκε την βραδιά των Ιμίων, ο Στρατηγός Παραγουδάκης είναι ένας ζωντανός μύθος, καθώς με τις δικές του κινήσεις ως Διοικητής του Δ’ Σώματος Στρατού στον Έβρο ουσιαστικά οδήγησε στην παρέμβαση των ΗΠΑ για την αποκλιμάκωση της έντασης. Όλα μπορεί να ήταν αλλιώς αν εκείνο το βράδυ ο Στρατηγός δεν επεδείκνυε την ετοιμότητα, το θάρρος και την αποφασιστικότητα που απαιτούν θέσεις τόσο υψηλής ευθύνης. Την ίδια περίοδο με δική του πρωτοβουλία συντάχθηκε και το πρώτο Ελληνο-Πομακικό λεξικό από ένστολους, μια άλλου είδους προσφορά στην πατρίδα που λατρεύει.
Πάμπολλες τιμητικές διακρίσεις του έχουν απονεμηθεί για το τεράστιο έργο του στις ένοπλες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων :
- Το Μεγαλόσταυρο του τάγματος του Φοίνικος, η υψηλότερη τιμητική διάκριση της Ελληνικής Πολιτείας, για την εξαιρετική προσφορά του στην Πατρίδα.
- Το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η υψηλότερη τιμητική διάκριση, για την πολύπλευρη προσφορά του στην Άμυνα της Κύπρου και το σχεδιασμό και την υιοθέτηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
- Τέλος, το παράσημο Αξίας της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας που του απενεμήθη από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας κ. Ζακ Σιράκ για τη μεγάλη του προσφορά στο Κόσσοβο, όπου οι ελληνικές Δυνάμεις με πρωτοβουλία τού, μαζί με τις γαλλικές, διέσωσαν εγκλωβισμένους Χριστιανούς Σέρβους, ορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια από τους Μουσουλμάνους Κοσσοβάρους.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στα όσα ο ένστολος Παραγιουδάκης έχει προσφέρει στην Πατρίδα και για τα οποία έχει τιμηθεί επανειλημμένως, αλλά στα όσα ο Πολίτης Παραγιουδάκης προσφέρει στον αγώνα απέναντι στην παραχάραξη της ιστορίας, λόγος για τον οποίο βραβεύεται απόψε από την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος και τον Δήμο Βιάννου.
Όπως ίσως λίγοι γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια ο Στρατηγός απολαμβάνει ένα άλλο έργο του, το πανέμορφο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας στο Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου. Εκεί εμφανίστηκε κάποια στιγμή ένας Γερμανός ιστορικός, ονόματι Χάινζ Ρίχτερ να ψάχνει πληροφορίες για τη Μάχη της Κρήτης. Ο Στρατηγός λίγο καιρό αργότερα το 2011 εντόπισε την παρουσίαση του επίμαχου βιβλίου του κ. Ρίχτερ στο Ηράκλειο και εκεί ουσιαστικά ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ιστορία του πολίτη πλέον Παραγιουδάκη.
Από εκείνη τη στιγμή ο ξεκινάει να μελετά συστηματικά και να δημοσιεύει τις αντιρρήσεις του για την ναζιστική εκδοχή της ιστορίας που παρουσιάζει ο κ. Ρίχτερ, χωρίς βεβαίως να γνωρίζει την έκπληξη που του επιφύλασσε 3 χρόνια μετά το Πανεπιστήμιο της ιδιαίτερής του πατρίδας, όταν αποφάσισε να τιμήσει τον Γερμανό Καθηγητή.
Θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα σε αυτό σημείο, να αναλογιστούμε τι μας διδάσκει με τη στάση του. Κατά τη γνώμη μου είναι μια πρότυπη στάση ενός κριτικά σκεπτόμενου ενεργού πολίτη, που διαβάζει (το τονίζω αυτό!), που συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο για την ιστορία μας καθεαυτή, αλλά και για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ιστορία. Δηλαδή πως την κατανοούμε πέρα από τις απλές περιγραφές και πως αντιδρούμε στον παρόντα χρόνο σκεπτόμενοι το μέλλον.
Καταρχάς αντιδρούμε!! Ναι υπάρχει και αυτή η στάση ζωής!
Και αμέσως μετά έρχεται το πώς αντιδρούμε. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως στους καιρούς κρίσης και απαξίωσης των πάντων από τους επαναστάτες του πληκτρολογίου που βιώνει η κοινωνία μας, ο τιμώμενος απόψε με μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα, με υπομονή αλλά και επιμονή στις θέσεις του, με ανυποχώρητο θάρρος αλλά και σεβασμό προς όλους – σύμμαχους και αντιπάλους-, δίδαξε απαράμιλλο ήθος που αναγνώρισαν ακόμη και οι ίδιοι οι συνήγοροι του κ. Ρίχτερ.
Παρά τις πολύπλευρες, απαξιωτικές δημόσιες επιθέσεις που δέχθηκε, με σθένος κατάφερε να σταθεί πολλές φορές μόνος του απέναντι στους υβριστές της Ιστορίας, να υπερβεί τις συκοφαντίες και να επιβάλλει την αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και στερεότυπα. Στην ουσία και όχι στις εντυπώσεις.
Το Νοέμβριο του 2014, όταν ο Στρατηγός αντιλήφθηκε πως ο γερμανός καθηγητής θα γινόταν επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης, απέστειλε επιστολή/ες στην τότε Πρυτανεία, αλλά οι απαντήσεις που έλαβε ήταν ανεπαρκείς. Σε εκείνο το σημείο η δημόσια παρέμβαση του Στρατηγού Παραγιουδάκη οδήγησε σε χιονονοστοιβάδα δημοσιευμάτων, κοινωνική αναστάτωση και σημαντικές διαμαρτυρίες πολιτών και συλλόγων με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη απονομή στο Ωδείο του Ρεθύμνου.
Αγνοώντας τις επιστολές Παραγιουδάκη και τις αντιδράσεις, την επόμενη μέρα μια ομάδα ανθρώπων που ακόμη και σήμερα δεν μας έχουν γίνει όλοι γνωστοί, κατάφεραν να ανοίξουν την κατάληψη στην Παν/πολη του Γάλλου και να ανακηρύξουν ουσιαστικά εν κρυπτώ τον κ. Ρίχτερ σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν και μια εκστρατεία αμαύρωσης όσων αντέδρασαν νωρίτερα, εμού συμπεριλαμβανομένου, αλλά πρωτίστως του Στρατηγού Παραγιουδάκη που ανέδειξε το θέμα.
Το ρόλο της απαξίωσης αρχικά ανέλαβε ο μαθητής και βασικός «προξενητής» του κ. Ρίχτερ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με μια δια του τύπου επιστολή, με την οποία παρουσίασε τον Στρατηγό ευθέως ως χουντικό που επιχειρεί να παρέμβει στο θεάρεστο ακαδημαϊκό έργο τους στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Προσωπικά έχω συναντήσει πολλά κακώς κείμενα εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου – ποτέ όμως δεν έχω ντραπεί τόσο, όσο με την επαίσχυντη επιστολή του τότε μέλους του Τμήματός μου. Το ίδιο ισχύει και για τις επιστολές άλλων μελών του Πανεπιστημίου, που στράφηκαν όχι μόνο εναντίων του τιμώμενου απόψε προσώπου, αλλά και ενάντια στο κομμάτι της κοινωνίας που δικαίως αντιδρούσε και ζητούσε επανεξέταση. Το ότι στη συνέχεια «αναγκάστηκαν» να αλλάξουν γνώμη για τον κ. Ρίχτερ ποτέ δεν συνοδεύτηκε από μια ειλικρινή συγνώμη προς στον Στρατηγό και την τοπική κοινωνία που υποτίμησαν.
Αργότερα, στη διάρκεια της περίφημης δίκης στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου, ο Στρατηγός Παραγιουδάκης δέχθηκε επί ώρες τις επιθέσεις των συνηγόρων του Ρίχτερ, οι οποίες εντέχνως διοχετευτήκαν στη συνέχεια στα κεντρικά ΜΜΕ των Αθηνών δημιουργώντας μια στρεβλή εικόνα για το διακύβευμα της υπόθεσης Ρίχτερ. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα, όπως φαντάζομαι θα ήθελε και ο Στρατηγός, να εξάρω τον αποφασιστικό ρόλο κάποιων επιφανών δημοσιογράφων σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, όχι σε όλα δυστυχώς, χωρίς τη συμβολή των οποίων, η μάχη θα ήταν εξαιρετικά άνιση.
Στη συνέχεια ακόμη και η Ακαδημία Αθηνών επιστρατεύτηκε για να υποστηρίξει τον γερμανό καθηγητή εξαπολύοντας προσωπικά επίθεση στον Στρατηγό, αλλά ακόμη μια φορά εκείνος επέλεξε να απαντήσει δημοσίως, με απολύτως τεκμηριωμένο τρόπο, αρθρώνοντας με θάρρος και σεβασμό τα επιχειρήματα του απέναντι σε ένα μάτσο «αδιάβαστους» όπως αποδεικνύεται διανοούμενους, που με ελαφρά την καρδία τάχθηκαν με το επιχείρημα ότι ο κ. Ρίχτερ – και ο κάθε κ. Ρίχτερ – μπορεί να γράφει και να υποστηρίζει ελεύθερα ότι πιστεύει. Ακόμη και αν παραχαράζει την ιστορία με σοβαρές επιπτώσεις σε μια σειρά από επίπεδα και ζητήματα στις διμερείς σχέσεις μας με την Γερμανία θα αναρωτηθεί κάποιος? Ναι θα απαντήσω εγώ, αλλά σίγουρα δεν χρειάζεται τη νομιμοποίηση από το Πανεπιστημιακό ίδρυμα του τόπου που φαίνεται ο ίδιος να υποτιμά ίσως περισσότερο και από τους ναζί συμπατριώτες του, που πριν 75 χρόνια σκόρπισαν την καταστροφή και τον όλεθρο. Ενδεχομένως ούτε και την τιμή που φέρει από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας και δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο σε αυτό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από πατριώτες και πατριωτικές πράξεις. Ο πατριωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον ακραίο εθνικισμό και πολύ λιγότερο με τον σωβινισμό, αν και σκόπιμα κάποιοι διαστρεβλώνουν τη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς όρους, τις δύο αυτές πολιτικές στάσεις. Ο Στρατηγός με τη στάση του στην υπόθεση Ρίχτερ ήταν σχετικά εύκολος στόχος σκέφτηκαν. Ένιωσε την απειλή αλλά δεν φοβήθηκε και όπως μου εκμυστηρεύτηκε όταν τον ρώτησα «Ε κι αν βρεις τον μπελά σου τι πειράζει; Για την πατρίδα το κάνεις»!
Οι εξαιρετικά εμπεριστατωμένες δημόσιες παρεμβάσεις του Στρατηγού για ένα θέμα καθαρά ιστορικό ξένισαν πολλούς, καθώς δεν περίμεναν από έναν «στρατιωτικό» να ανοίξει δημόσιο διάλογο με επιχειρήματα ουσιαστικά. Δεν περίμεναν να είναι εκείνος που θα εντόπιζε πρώτος και θα κατάφερνε να αναδείξει την προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας από τον κ. Ρίχτερ με στόχους σκοτεινούς και αστεία ναζιστικά επιχειρήματα. Δεν περίμεναν να είναι ένας Στρατηγός που θα κάλυπτε το κενό (δυστυχώς) της ελληνικής ιστορικής κοινότητας, που μέχρι χθες είχε θεοποιήσει τον γερμανό καθηγητή. Δεν περίμεναν τέλος να σταθεί όρθιος απέναντι στις συντονισμένες συστημικές επιθέσεις και μάλιστα να τις αντιπαρέλθει με ένα δημόσιο ήθος άλλων εποχών.
Αυτό που δεν ήξεραν ήταν πως ο Παραγιουδάκης ήξερε, ή όπως θα έλεγε και ο δικός μας Νίκος Καζαντζάκης, ο Στρατηγός «ήξερε πως γράφει ιστορία».
Σε καιρούς άνομβρους και δίσεκτους, σε καιρούς πνευματικής υποταγής αποτελεί ακτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας η διοργάνωση εκδηλώσεων όπως η σημερινή από ένα μικρό, εκτοπισμένο αλλά ιστορικό Δήμο που τιμά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη συμπλήρωση 75 χρόνων από τη ναζιστική θηριωδία που βίωσε. Η διοργάνωση της επετειακής εκδήλωσης έχει ένα πολυσύνθετο και διαχρονικό χαρακτήρα, μεστό νοημάτων. Το ίδιο και η αποψινή βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού.
Συνολικά απόψε κύριοι εκπρόσωποι της Ένωσης Θυμάτων και του Δήμου Βιάννου δεν τιμούμε τον Στρατηγό Παραγιουδάκη μόνο για τον κρίσιμο ρόλο του στο δίκαιο αγώνα ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας μας, τιμούμε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένα διαμάντι της Κρήτης, ένα πρότυπο για να ακολουθήσουμε τις αξίες, τη συνεισφορά και το ήθος που έχει επιδείξει σε κάθε πτυχή της συναρπαστικής ζωής του.
Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω και συγχαίρω για άλλη μια φορά τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία τους, καλώντας ταυτόχρονα τον Στρατηγό να προσέλθει για να παραλάβει την τιμητική πλακέτα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας και εύχομαι καλή συνέχεια στις εργασίες του Συνεδρίου σας.
Το συνέδριο συνδιοργανώνεται από τον Δήμο Βιάννου, την Περιφέρεια Κρήτης – Π.Ε. Ηρακλείου, την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Βιάννου και τελεί υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων.
Στην έναρξη του τριήμερου συνεδρίου – εκδηλώσεων συμμετείχαν και χαιρέτισαν ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελίου και Βιάννου, βουλευτές, ευρωβουλευτές, εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης, φορέων, του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών Ελλάδας, εκπρόσωποι του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα καθώς και από την Γερμανία φιλέλληνες, Πανεπιστημιακοί καθηγητές-ιστορικοί.
Το αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου, μπορείτε να το δείτε εδώ.
