Γράφει ο Μανόλης Φούμης
Το ό,τι είμαστε επιρρεπείς σε κάθε τι το λαϊκίστικο είναι γνωστό. Το ότι 99 φόρες στις 100 χάνουμε το δάσος εστιάζοντας στο δένδρο, επίσης. Και φυσικά, μας άρεσε, μας αρέσει και θα μας αρέσει πάντα να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά.
Κολλήσαμε ξανά στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, ή Π.Γ.Δ.Μ. (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μην ξεχνιόμαστε) και βρήκαμε τρόπο να «εξαφανίσουμε»... όλα τ' άλλα!
Κολλήσαμε ξανά στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, ή Π.Γ.Δ.Μ. (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μην ξεχνιόμαστε) και βρήκαμε τρόπο να «εξαφανίσουμε»... όλα τ' άλλα!
Σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με όσα έρχονται το 2018 σε φόρους, εισφορές, περικοπές, κλπ. Τώρα προέχει στο να διαγωνιστούμε για το ποιος είναι πιο πολύ πατριώτης, ποιος αγαπάει περισσότερο τη χώρα και ποιος θα κάνει την πιο «έξυπνη» δήλωση διεκδικώντας μια θέση στην ιστορία, δίπλα σε αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το περίφημο «Η Μακεδονία είναι μια… και είναι Ελληνική!» (μην κουράζεστε άδικα παιδιά, κανείς δεν θα τα καταφέρει).
Χώσαμε το κεφάλι μας στην άμμο (αφήνοντας όμως εκτεθειμένα τα… οπίσθιά μας) και συνεχίσουμε να έχουμε ως διαπραγματευτικό ατού – έτσι θέλουμε να νομίζουμε τρομάρα μας – ένα όνομα το οποίο υπάρχει από τη δεκαετία του ’40 και που τα τελευταία 20 χρόνια είναι αναγνωρισμένο απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο και τους διεθνείς φορείς.
Αφήσαμε το συναίσθημα να επιβληθεί στη διπλωματία. Τον λαϊκισμό να κυριαρχήσει έναντι του εθνικού χρέους. Κι αντί να εκμεταλλευτούμε τη θέση του ισχυρού των Βαλκανίων, αναλώνουμε διεθνή πολιτικό χρόνο για ένα θέμα που θα μπορούσαμε να το είχαμε κλείσει σχετικά εύκολα και προς το δικό μας συμφέρον.
Χώσαμε το κεφάλι μας στην άμμο (αφήνοντας όμως εκτεθειμένα τα… οπίσθιά μας) και συνεχίσουμε να έχουμε ως διαπραγματευτικό ατού – έτσι θέλουμε να νομίζουμε τρομάρα μας – ένα όνομα το οποίο υπάρχει από τη δεκαετία του ’40 και που τα τελευταία 20 χρόνια είναι αναγνωρισμένο απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο και τους διεθνείς φορείς.
Αφήσαμε το συναίσθημα να επιβληθεί στη διπλωματία. Τον λαϊκισμό να κυριαρχήσει έναντι του εθνικού χρέους. Κι αντί να εκμεταλλευτούμε τη θέση του ισχυρού των Βαλκανίων, αναλώνουμε διεθνή πολιτικό χρόνο για ένα θέμα που θα μπορούσαμε να το είχαμε κλείσει σχετικά εύκολα και προς το δικό μας συμφέρον.
Πάμε λοιπόν ξανά στις πλατείες, ας βγάλουμε ξανά το λάβαρο της επανάστασης στο Σύνταγμα, ας κλείσουμε τα σύνορα, ας κάνει ό,τι μπορεί ο καθένας μας για να επαληθεύσουμε το πόσο άξιοι της μοίρας μας (ή των επιλογών μας αν προτιμάτε) είμαστε...
Ps: Και ναι, είχε δίκιο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν έλεγε ότι σε 10 χρόνια – εννοώντας απ’ όταν θα κλείσει το θέμα του ονόματος – κανείς δεν θα θυμάται τίποτα… Μην σας πω και σε λιγότερα!
