Το διπλό παίγνιο

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Όταν όλοι πιστεύουν ότι παίζεται μόνο ένα παίγνιο, έχει ενδιαφέρον να σκεφτείς αν είναι διπλό. Διότι αν παραμένεις στην ανάλυσή σου μόνο στο πρώτο, τότε θα σε εκμεταλλευτούν για το δεύτερο, δίχως να το αντιληφθείς και στη συνέχεια θα σου εξηγήσουν ότι είσαι και υπεύθυνος για τη δεύτερη επιλογή, αφού ακολουθεί την πρώτη. Μόνο που εσύ έπαιζες μ’ έναν γύρο, ενώ υπήρχαν δύο. Όταν ο κίνδυνος εμφανίζεται μόνο και μόνο σε κομματικό επίπεδο και δεν εμφανίζεται σε εθνικό, αν κάποιος δεν ανήκει στην παράταξή σου ή στο κόμμα σου, δεν θα τον αγγίξει και θα σε αφήσει με τον κίνδυνο σου. Αν καταφέρεις όμως τουλάχιστον επικοινωνιακά ακόμα κι αν είναι άνευ ουσίας να τον πείσεις ότι είναι εθνικού ενδιαφέροντος, τότε θα μεταφερθεί ο κίνδυνος σε άλλο επίπεδο και θα μπορέσεις να λειτουργήσεις χωρίς να υποστείς αρνητικές επιπτώσεις. 

Αυτό το διπλό παίγνιο έχει ένα πλεονέκτημα, αν έχεις να κάνεις με κάποιον που δεν κατέχει το πρόβλημα. Αλλά παρουσιάζει ένα σοβαρό μειονέκτημα αν το διπλό παίγνιο γνωστοποιηθεί. Σε αυτήν την περίπτωση εμφανίζεται το φαινόμενο boomerang και αυτό που νόμιζες ότι ήταν ένας καλός ελιγμός, χάνει, όταν ο άλλος βρει έναν αποτελεσματικό συνδυασμό. 

Μπορείς να κάνεις πολλές κινήσεις και να λες πολλά λόγια, αλλά η απουσία πράξεων θα αποδείξει ότι υπάρχει απουσία στρατηγικού βάθους και το εργαλείο που επέλεξες για να παραμείνεις, θα είναι το ίδιο που θα σε διώξει ανελέητα.



klik http://www.lygeros.org/articles.php?n=20259&l=gr