Όχι, όχι, μη τρομάζετε… Δεν αναφέρομαι στα «λεβεντόπαιδα»
του Μιχαλολιάκου, αλλά στα άλλα, τα δικά μας, τα αληθινά, τα παιδιά της Εθνικής
ποδοσφαίρου!
Μαύρισε το μάτι μας βλέπεις – ειδικά τώρα που οδεύουμε προς
τις εκλογές – να ακούμε ό,τι χειρότερο
γίνεται. Χρεοκοπία, απομόνωση, άδεια ταμεία, εξευτελισμός, βία, αίμα, ξύλο,
ουρές για φάρμακα, ληστείες… τα ύστερα του κόσμου!
Κακό πράγμα να ασχολείσαι επαγγελματικά με την ενημέρωση και
να πρέπει διαρκώς να είσαι «μέσα στα πράματα». Στη μαυρίλα. Στα σκ@#α.
Ψάχνεις σαν τρελός την αφορμή για να ξεφύγεις!
Περιμένω κι εγώ, όπως φαντάζομαι όλοι μας, το σύνθημα για να
μπορέσω να πανηγυρίσω! Να βγω στους δρόμους φωνάζοντας! Να ντυθώ την Ελληνική
σημαία και να γυρίζω στο κέντρο καίγοντας την κόρνα του αυτοκινήτου μου! Να
κάνω ό,τι δεν έκανα το 2004, στον άθλο – ή την κωλοφαρδία αν προτιμάτε – της Πορτογαλίας.
Βλέπετε τότε, όλα πήγαιναν καλά… Που να τρέχουμε στους
δρόμους…
Τώρα όμως;
Εμπρός λοιπόν λεβεντόπαιδα! Δώστε μας το σύνθημα!
Έστω και για λίγο να νιώσουμε περήφανοι!
Να βραχνιάσουμε μαζί με τους δημοσιογράφους που θα κάνουν τη
μετάδοση των αγώνων. Να κλάψουμε, να αγκαλιαστούμε, να χαμογελάσουμε απ’ τη
καρδιά μας!
Υ.Γ. Προσωπικά, μπορεί να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω… Θα
ήθελα όμως πολύ, να έχω την αφορμή για να δοκιμάσω!
Μανόλης Φούμης
