Πέρασε κιόλας
ένας χρόνος. Ξέρω, κλισέ φράση, αλλά τόσο αληθινή…
Δεν έφυγες
ποτέ από το μυαλό μας φίλε, σε κάθε – μα σε κάθε – φάση αυτού του χρόνου. Κλισέ
κι αυτό, αλλά έτσι είναι ρε γ@$#το… Τελικά, πρέπει να πονέσεις για να νιώσεις
την ουσία κάποιων λέξεων.
Προεκλογική
περίοδος τώρα… η καλύτερή σου.
Πολύ θα
γούσταρα να κάναμε κάποια συζήτηση τώρα… Να σου έλεγα, να μου έλεγες… και πάμε
πάλι…
Και να
καταλήγαμε να πίναμε μπύρες όλη η παρέα…
Οι πρώτες
εκλογές φιλαράκι, που δεν θα συζητήσουμε, που δεν θα τις «κουβεντιάσουμε», που
δεν θα δώσουμε τα «προγνωστικά» μας, τρομάρα μας...
Οι πρώτες από
το… πότε ήταν η αρχή; Μάλλον το 1986 πρέπει να ήταν, στις δημοτικές… Πω-πω
φίλε, πολλά χρόνια!
Κρίμα. Κρίμα
κι άδικο συνάμα.
Ακόμα κι αν
μέσα μας απαντάμε στο γιατί, με βάση τη «λογική» και τον περήφανο χαρακτήρα
σου, ήταν άδικο Γιάννη. Δεν έπρεπε να συμβεί…
Θα μου πεις
τώρα: «Σε άδικο κόσμο ζούμε». Ok
δίκιο έχεις, αλλά άλλο να
το λες για γενικά και αόριστα πράγματα, άλλο να μιλάμε για εσένα…
Ξέρω ότι ποτέ
δεν ήθελες τις πολλές «σάλτσες». «Η ουσία μετράει» έλεγες κουνώντας το χέρι
κυκλικά…
Stop
εδώ λοιπόν!
Το ξέρεις,
ότι παραμένεις στις καρδιές μας. Κι έτσι θα μείνει…
Μια απορία μόνο
έχουμε όλοι... Βρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω;
ΜΦ
