Από το φίλο και συνεργάτη μας Δομέτιο, της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
Την παγκόσμια κινητοποίηση με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Ελληνες» δεν την χαρακτηρίζεις ως και το γκραν σουξέ. Ολες αυτές οι διεθνείς εκδηλώσεις λατρείας προς την Ελλάδα δεν μας έκατσαν και πολύ! Μόνο ο Κώστας Γαβράς την ίδρωσε τη φανέλα. Σε αντιδιαστολή με τη Νάνα Μούσχουρη (τα θυμόμαστε τα χαΐρια της ή τα ξεχάσαμε κι αυτά μέσα από το εθνικό μας Αλτσχάιμερ;). Ο Γαβράς βγήκε στους δρόμους, βγήκε στα κανάλια, μίλησε, στήριξε, υποστήριξε. Ποιος; Ενας Ελληνας της διασποράς που ζει 60 χρόνια μακριά από την πατρίδα του.
We are all Greeks? Δεν θα το 'λεγα… Τον τελευταίο καιρό έχουμε δαιμονοποιηθεί διεθνώς - και όχι άδικα σε όλα τα σημεία. Οι πολιτικοί μας είναι άπαιχτοι, δεν υπάρχουν αυτοί οι τύποι! Μας βουλιάξανε στο χρέος, μας πατήσανε κάτω, μας βαρέσανε στο δόξα πατρί. Αλλά έχουμε κι εμείς ευθύνες και καλό είναι να τις θυμόμαστε. Μέχρι εδώ όμως. Μέχρι εδώ και μη παρέκει.
Αγαπητέ αλλοδαπέ… Καλοπροαίρετε ή κακοπροαίρετε… «Ελληνας» σημαίνει πολλά. Πολλά κι αντιφατικά. Και μόνο όσοι τα έχουμε στο γονίδιο μας μπορούμε να στα κάνουμε λιανά. Πάρε εμένα, παράδειγμα: Που ΚΑΙ ελληνίδα είμαι ΚΑΙ μ' έχω… πρόχειρη.
Εγώ φίλε, είμαι Μικρασιάτισσα. Και Κύπρια. Και νησιώτισσα. Και Ηπειρώτισσα. Και Μακεδονίτισσα. Και Θρακιώτισσα και Θεσσαλή και Πελοποννήσια κι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ολα αυτά τα κουβαλάω μέσα μου σαν τραύματα… Σαν θαύματα. Ξέρω ότι έχω χρεοκοπήσει. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω το σκατό μου παξιμάδι. Ξέρω ότι πρέπει (αλήθεια, «πρέπει»;) να ακολουθήσω τις οδηγίες του κάθε Σόιμπλε και να κάνω οικονομία. Αλλά δεν μπορώ. Δεν το 'χω, δεν το αντέχω, πώς το λένε;
Αμα έρθεις σπίτι μου και μου πεις «μόνο ένα νερό, παρακαλώ» τρελαίνομαι. Θέλω να σε φιλέψω, να σε τρατάρω, να σου βγάλω τον καφέ με τα κουλουράκια… Ετσι με μεγάλωσαν, έτσι με μάθανε. Οταν ήμουνα μικρή κι ερχόταν κάποιος την ώρα του φαγητού, στο «καλή όρεξη» δεν απαντούσαμε «ευχαριστούμε». Απαντούσαμε «κοπιάστε». Να κάτσει ο άνθρωπος στο τραπέζι… Να μοιραστεί μαζί μας ό,τι υπήρχε.
Ακόμα και σήμερα οι χρεοκοπημένοι Ελληνες τσακώνονται στο ταβερνάκι (όσο το αντέχει ακόμα η τσέπη τους) ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Τρύπιες οι τσέπες μας, φίλε μου. Κακώς; Μπορεί! Αλλά είπαμε… το άτιμο το γονίδιο…
We are all Greeks? Δεν θα το 'λεγα… Εμείς τη Ρωμιοσύνη την κουβαλάμε σαν αποσκευή - άλλοτε πολύτιμη, άλλοτε ασήκωτη. Κι όταν μιλάω για Ελληνες, δεν το εννοώ με την εθνικοπατριωτική έννοια του όρου, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», «Είμαι Ελλην το καυχώμαι, ξέρω την καταγωγή μου, η ελληνική ψυχή μου ελευθέρα πάντα ζει». Με όλα αυτά τα επικίνδυνα μονοπάτια, καμία σχέση!
Κάθε σχέση με τον τρόπο που βιώνουμε χαρά και λύπη. Ζωή και θάνατο. Με τον τρόπο που τα τραγουδάμε… Τα λαϊκά, τα ρεμπέτικα, τα νησιώτικα, τα μοιρολόγια… Τι να λέμε, τα είπε ο Παλαμάς και μας έβαλε τα γυαλιά: «Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα, μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα λυπητερά. Πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας… Είναι χυμένη από τη μουσική σας και πάει με τα δικά σας τα φτερά».
We are all Greeks? Δεν θα το 'λεγα… Γιατί εσείς λέτε «bouzouki» κι εμείς «μπουζούκι». Εσείς θεωρείτε Ελλάδα το συρτάκι του Ζορμπά κι εμείς την Αυλή των Θαυμάτων. Εσείς τρώτε mousaka κι εμείς μουσακά απ' τα χεράκια της μάνας μας.
Είμαι Ελληνίδα, αλλοδαπέ μου φίλε… Με όλα τα ελαττώματα, τα κουσούρια, τα στραβά κι ανάποδα της φυλής μου. Τα οποία και πληρώνω. Ακριβά! Πληρώνω τα λάθη μου! Ακριβά. Πληρώνω τα πάθη μου! Ακριβά! Πληρώνω το γονίδιο μου! Ακριβά!
Και θα το πληρώνω… Για κάτι χρόνια ακόμα… Γι' αυτό και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Μου πήρε κάτι μήνες να καταλάβω ότι άλλο το PSI της ευρωζώνης κι άλλο το PSA που μετράμε τον προστάτη… Το παλεύω με ισοδύναμα, αντίρροπα, ελλείμματα, πλεονάσματα… Αλλά ρε φίλε, όταν έρχεται σπίτι μας η παρέα του γιου μου, δεν θα πληρώνουν τα ξένα παιδιά ρεφενέ την πίτσα, το χάμπουργκερ, το junk food. (Γιατί η μάνα, άμα θέλει να χαρεί, το junk δεν την αφήνει).
Γι' αυτό σου λέω, αλλοδαπέ μου φίλε… Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, βρε. Θα τον βρει τον δρόμο της. Ακόμα και χωρίς GPS… Θα μπει παράνομα στο στενό, θα τραβήξει τη μούντζα της, θα κάνει πως δεν είδε το STOP - αλλά θα βγει στη λεωφόρο…
Χωρίς δανεική Πόρσε Καγιέν. Με παπάκι: η Ελλάδα θα βρει τον δρόμο της και θα βγει στη λεωφόρο…
Από την αθηναϊκή εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"
