Μια παράσταση με την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΕΧΟΥ, τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΤΑΥΡΟΥ και τον ΜΑΝΟ ΖΑΧΑΡΑΚΟ
μετάφραση – σκηνοθεσία: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΧΑΔΑΚΗΣ
σκηνικά – κοστούμια: ΜΥΡΤΩ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
φωτισμοί: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
μουσική επιμέλεια: ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗΣ
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:
Στη μεταπολιτευτική Χιλή, μια πρώην πολιτική κρατούμενη βασανισμένη στα χρόνια της δικτατορίας, ανακαλύπτει την ταυτότητα του βασανιστή της κι αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη… είναι όμως αυτός ο βασανιστής της;
Ένα έργο για τα ανεπούλωτα τραύματα που προκάλεσε η απουσία κάθαρσης και τιμωρίας για τα δράματα και τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος.
Το θέμα του έργου, είναι η βία και ο απόηχός της, με τα θύματα και τους θύτες να προσπαθούν να συμβιώσουν.
Η πρωταγωνίστρια, ένα από τα θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ. Με τον άντρα της, έναν δικηγόρο, προσπαθούν να επουλώσουν τα τραύματα του παρελθόντος και να ξαναχτίσουν την εμπιστοσύνη μεταξύ τους, προς τη νέα τάξη πραγμάτων, μέχρι που εισβάλει ένας άγνωστος που μοιάζει με το βασανιστή της γυναίκας, φέρνοντας το ζευγάρι αντιμέτωπο με κρίσιμα ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα…
…και αυτή, αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια της…
Το έργο «Ο Θάνατος και η Κόρη» τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο Olivier για το καλύτερο έργο της χρονιάς και ακολούθησαν πλήθος διακρίσεων σε πολλές χώρες.
Ανέβηκε ανέβηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο, στο Royal Court Theatre Upstairs, στις 4 Ιουλίου 1991 και στη συνέχεια στην κεντρική σκηνή του ίδιου θεάτρου στις 31 Οκτωβρίου 1991, με τους ακόλουθους συντελεστές: σκηνοθεσία: Λίντεϊ Πόσνερ, σκηνικά: Ίαν Μακ Νηλ, φωτισμοί: Κέβιν Σλιπ και διανομή: Τζούλιετ Στίβενσον (Παουλίνα), Μπιλ Πάτερσον (Τζεράρντο), Μάικλ Μπερν (Ρομπέρτο)
Την επόμενη χρονιά παίχτηκε στη Νέα Υόρκη στο Brooks Atkinson Theatre σε σκηνοθεσία Μάικλ Νίκολς, σκηνικά Τόνι Ουάλτον, κοστούμια Αν Ροθ και στη διανομή: Γκλεν Γκλόουζ (Πωλίνα) Ρίτσαρντ Ντρέιφους (Τζεράρντο), Τζιν Χάκμαν (Ρομπέρτο).
Στη συνέχεια (1994), ο Ρομάν Πολάνσκι μετέφερε το έργο στον κινηματογράφο. Τους τρεις ήρωες έπαιξαν η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ (Παουλίνα), Στιούαρτ Γουίλσον (Τζεράρντο), Μπεν Κίνγκσλεϊ (Ρομπέρτο).
Στην ελληνική σκηνή παίχτηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Αμιράλ τη θεατρική περίοδο 1993-94.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Θα χειροκροτήσετε τους ηθοποιούς για τις εξαιρετικές ερμηνείες τους. Tο βάρος πέφτει αναμφισβήτητα στη Κατερίνα Λέχου, η οποία σε όλο το έργο μοιάζει σαν «ένα λιοντάρι στο κλουβί» που λυσσάει να χιμήξει στο θήραμά του, έτοιμη να του δώσει τη χαριστική βολή αλλά και αποφασισμένη να τον κάνει να υποφέρει όσο του αξίζει, αποκαλύπτοντας σιγά – σιγά κάθε σπαρακτική της εμπειρία και καταλήγοντας φυσικά ως η πιο τραγική φιγούρα αυτής της ιστορίας. Από αυτό το αδιέξοδο προσπαθεί να τη βγάλει ο σύζυγός της, ένας δικηγόρος με καλή φήμη και σπουδαίες προοπτικές στη καριέρα του που υποδύεται με επιτυχία ο Αλέξανδρος Σταύρου, ο οποίος ακολουθεί τη γραμμή της δικαιοσύνης και παράλληλα προσπαθεί να γίνει η φωνή της συνείδησής της και να κρατήσει τις ισορροπίες, άμεσος, ανθρώπινος και ειδικότερα στη σκηνή όπου ο βασανιστής ξεδιπλώνει λέξη προς λέξη το εγκληματικό του παρελθόν, με μια σπάνια εσωτερικότητα. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ηθοποιό που, παρόλο που έχει γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές, δεν είναι διόλου «τηλεοπτικός» καθώς συγκινεί με κάθε του έκφραση και αλήθεια στο βλέμμα πάνω στη σκηνή, ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτές που δεν χρειάζεται να βγάλει ούτε μιλιά. Τέλος, ο Μάνος Ζαχαράκος θα μπορούσε να ονομαστεί άνετα ως η «αποκάλυψη» της παράστασης όχι μόνο γιατί συμπράττει άψογα στη σκηνή με τους συναδέλφους του αλλά γιατί κατάφερε να «πλάσει» ένα χαρακτήρα με ιδιαίτερους ερμηνευτικούς κώδικες, ικανούς να επιβάλλουν συναισθήματα όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και το «άλλοτε» θύμα του τον οδηγεί στο δρόμο της αυτογνωσίας, μέσα από μια σκοτεινή σήραγγα εξαθλίωσης του ίδιου του εαυτού του…
Ο Χρήστος Καρχαδάκης αξιοποίησε σκηνοθετικά όλες τις ικανότητες των ηθοποιών και με την άρτια επιλογή ήχων και φωτισμών, συνέβαλλε στη διαμόρφωση μιας περίεργης ατμόσφαιρας, ζοφερής θα έλεγα, κατάλληλη όμως για να πατήσει πάνω στις γραμμές και την υπόθεση του έργου. Αυτό που επίσης έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου είναι το γεγονός πως ο εύστοχος τίτλος του έργου έδεσε με την ευρηματικότητα του συγγραφέα να επινοήσει το ομώνυμο συνθετικό αριστούργημα του Schubert ως τη πιο εφιαλτική ανάμνηση της ηρωίδας, καθοριστική των τραγικών στιγμών που έζησε με το τρομερό, συνεχή «εφιάλτη» της.
Κατερίνα Μαθιουδάκη, tralala.gr
Σπεύστε να δείτε την Κατερίνα Λέχου να πετυχαίνει μια ακόμα πιο άρτια ερμηνεία στην εξαιρετική παράσταση «Ο θάνατος και η κόρη» που φιλοξενείται στο «Άνεσις». Η Λέχου γίνεται η πρώην πολιτική κρατούμενη που ’χει βασανιστεί αγριότατα στα χρόνια της δικτατορίας κι αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη όταν ανακαλύπτει την ταυτότητα του άθλιου βασανιστή της. Η ηθοποιός, κυρίαρχη των μέσων της και με ζηλευτή εσωτερικότητα και ακρίβεια, ντύνεται την ηρωίδα του Ντόρφμαν και συναρπάζει. Δεν την καμώνεται, «είναι» αυτή. Τη βλέπουμε με τον δικηγόρο άντρα της να προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα του παρελθόντος της μέχρι που στην ζωή τους εισβάλλει ένας άγνωστος που μοιάζει πολύ με το βασανιστή της -φέρνοντας το ζευγάρι αντιμέτωπο με κρίσιμα ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα. Σπαρακτική καθώς «γυρίζει» πίσω και θυμάται την σεξουαλική –και όχι μόνο- κακοποίησή της και καίρια όταν αποφασίζει να πάρει την εκδίκησή της. Εξαιρετικά διδαγμένη από τον εμπνευσμένο κι αποτελεσματικό Χρήστο Καρχαδάκη - έξοχη και η μετάφρασή του - πετυχαίνει μια ζηλευτή ερμηνεία έχοντας στο πλάι της τον χαρισματικό Αλέξανδρο Σταύρου και τον Μάνο Ζαχαράκο.
Να πάτε να τους δείτε στην παράσταση-πρόταση. Τρέχοντας…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, Mediasoup
Πολύ καλή παράσταση, με δυνατές ερμηνείες!!!!!!!!! Ένας αμεσότατος Αλέξανδρος Σταύρου, μια συγκινητική και αληθινή Κατερίνα Λέχου και ένας συγκλονιστικός Μάνος Ζαχαράκος.
www.outalot.gr/profiles/blogs
O Χρήστος Καρχαδάκης με λίγα –έως ελάχιστα- μέσα έστησε ένα νοσηρό σύμπαν εστιάζοντας στη ψυχολογική διάσταση των ρόλων, επιτρέποντας στην πολιτική του υπεραξία να ελευθερώσει χημείες και (επικίνδυνα) χημικά για παράλληλη εγκεφαλική διεργασία, ακόμα και έκρηξη. Η Κατερίνα Λέχου, ώριμη υποκριτικά, πείθει χωρίς να υπερβάλει στο ρόλο της γυναίκας που βασανίστηκε και βιάστηκε επανειλημμένος υπό τους γαλήνιους ήχους του Σούμπερτ… Ο Μάνος Ζαχαράκος, με τη σχεδόν συγκλονιστική του ερμηνεία καθηλώνει και κερδίζει το πιο θερμό χειροκρότημα στον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο του, το τρίτο πρόσωπο ενός εφιαλτικού τριγώνου.
Δημήτρης Φοινίτσης, DownTown
Η παράσταση, ακολουθεί το συναισθηματικό νήμα του έργου, διατηρεί την ατμόσφαιρα, το ζοφερό περιβάλλον του, παρακολουθώντας τις οριακές ψυχικές καταστάσεις των ηρώων του.
Αντιγόνη Κάραλη, Έθνος
