Γράφει ο Νίκος Λυγερός
Από την αρχή αν δεν είχε γίνει το λάθος της ελληνικής πλευράς το 1915 με την απαράδεκτη στάση ουδετερότητας, η Συνθήκη Σεβρών δεν θα είχε το ευάλωτο σημείο που αποτελείται από την Κωνσταντινούπολη, όμως το πρόβλημα της έξυπνης ιστορίας είναι ακόμα πιο βαθύ με την έννοια ότι λόγω έλλειψης πολιορκητικής ακόμα και οι Σύμμαχοι δεν ανέλυσαν σωστά τις επιπτώσεις αυτού του σημείου. Διότι χρονοστρατηγικά η Θράκη δεν στέκει υπερδομικά χωρίς την Κωνσταντινούπολη.
Αυτό σημαίνει ότι θεώρησαν πολύ απλά ότι η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη επαρκούσε για την περιοχή. Έκαναν ένα ανάλογο λάθος με το Βέλγιο και τη γραμμή Maginot στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τότε μη αξιόπιστη ελληνική πλευρά, λόγω ανικανότητας του Βασιλιά και του προσωπικού συμφέροντος του Βενιζέλου, οδήγησε σ’ ένα μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος, αφού ουσιαστικά το θρακικό μέτωπο έγινε ανύπαρκτο. Κι ενώ όλοι ασχολήθηκαν με το Μικρασιατικό λόγω Άγκυρας και Σμύρνης, ο αληθινός στόχος της Τουρκίας παρέμενε ο αφοπλισμός της Κωνσταντινούπολης κι αυτό δεν γινόταν παρά μόνο με την κατάληψη της Θράκης σε μεγαλύτερο βάθος.
Έτσι δημιουργήθηκαν τα Μεγάλα Κατεχόμενα με την συνθήκη Λωζάννης του 1923. Κι από τότε βλέπουμε ότι δεν υπάρχει δόρυ χωρίς αιχμή. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει για να υπερασπιστούμε τη Θράκη με αποτελεσματικό τρόπο, να ξεπεράσουμε το νοητικό εμπόδιο του Έβρου και βέβαια να ενσωματώσουμε την Κωνσταντινούπολη στα νοητικά μας στρατηγικά σχήματα, όσο αδιανόητο κι αν φαίνεται στους άσχετους και στους ραγιάδες, αλλά αν τους περιμένουμε για ν’ αλλάξει ο κόσμος και να δικαιωθεί η ιστορία, δεν θα είχαμε κάνει ούτε την Εθνική Επανάσταση για να μην ενοχλήσουμε τις ψεύτικες ισορροπίες, που οφειλόταν σ’ ένα Σύνδρομο Στοκχόλμης που έχουμε ξεπεράσει χρονοστρατηγικά.
