Πλουμή - Παραγιουδάκης

Ποιος είναι "αδελφή" τελικά;


Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης στο prismasnews.gr

«Από την Ευρώπη των Εθνών, στην Ευρώπη των Πουσταριών! Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου αρραβωνιάστηκε τον αγαπημένο του».
Το tweet ανήκει στον Νίκο Νικολόπουλο, πρόεδρο του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Ελλάδος πλέον αλλά επί σειρά ετών στέλεχος και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας.
Προ ημερών, δεκαπέντε άνδρες με πολλά κιλά «καρύδια» προφανώς, προσβλήθηκαν επειδή ένα γκέι ζευγάρι φιλιόταν σε παγκάκι στο Παγκράτι. Και αντέδρασαν όπως κάθε άνδρας που σέβεται τον εαυτό τους: Τους επιτέθηκαν, 15 εναντίον 2, τους σάπισαν στο ξύλο και τους έστειλαν στο νοσοκομείο. Ποιοι είναι οι «αδελφές» στη συγκεκριμένη ιστορία, αφήνω εσάς να το κρίνετε...
Και φυσικά είχαμε και τον απαραίτητο ιερωμένο, τον μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία που έστειλε προ ημερών επιστολή στην οποία μεταξύ άλλων γράφει: «Θα μας απαγορεύει, δηλαδή, ο αντιρατσιστικός νόμος να πούμε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι αισχροί;».

Η ομοφοβία και ο φασισμός

Η ομοφοβία στην Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζεται ως παράπλευρο του κεντρικού: Την άνοδο του φασισμού. Δεν έχει όμως υποχρεωτικά σχέση το ένα με το άλλο. Οι Έλληνες που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως κάτι αισχρό (που λέει και ο Ιερεμίας...) και βλέπουν τους γκέι ως φριχτά «πουστάκια» με τα οποία δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση (στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί στη χειρότερη θέλουν να τους σπάσουν το κεφάλι) δεν είναι όλοι Χρυσαυγίτες. Για την ακρίβεια, είναι σαφώς περισσότεροι από τους Χρυσαυγίτες. Οι φίλοι μου που έχουν γιους, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο «να τους βγει γκέι» ως καταστροφικό! Σχεδόν εφάμιλλο με το να μπλέξει με ναρκωτικά. Και μιλάω για ανθρώπους σοβαρούς, μορφωμένους και μάλλον αριστερών καταβολών.
Υπάρχει θέμα εδώ. Υπάρχει μια σταθερή άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχτεί, πλήρως και δίχως αστερίσκους, το δικαίωμα στην ερωτική αυτοδιάθεση. Το δικαίωμα στην ευτυχία δηλαδή. Και το χειρότερο; Η ελληνική πολιτεία ακολουθεί κατά πόδας.
Οι βουλευτές εκπροσωπούν τον λαό αλλά ταυτόχρονα θα έπρεπε και να καθοδηγούν τον λαό. Ναι, εντάξει, γελάμε. Οι βουλευτές όχι δεν απλώς δεν καθοδηγούν κανένα αλλά ως γνωστόν άγονται και φέρονται από τα ψηφαλάκια της περιφέρειας τους. Και τα ψηφαλάκια της περιφέρειας τους δεν θέλουν το σύμφωνο συμβίωσης. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για κάτι δίκαιο που έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά να εφαρμοστεί στη χώρα μας, παρά την πίεση και τα πιθανά πρόστιμα από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σημασία έχει ότι η γιαγιά στο χωριό δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα «παντρεύονται οι ανώμαλοι» (και ποιος να της εξηγήσει...) και ο μάγκας στο καφενείο δεν γουστάρει τις «αδελφάρες» (διότι είναι και της εκκλησίας ο αντρακαράς και κάνει το σταυρό του όποτε περνά έξω από την Παναγιά την αδεφλοπνίχτρα αλλά ρίχνει και δέκα χριστοπαναγίες όταν χάνει το γκολ ο Κλάους Αθανασιάδης). Αμφότεροι, όπως και χιλιάδες άλλοι αντίστοιχων αντιλήψεων ψηφίζουν. Και οι εποχές είναι δύσκολες. Δεν χρειάζονται νέα μέτωπα για τα «γενναία» κόμματα μας.

Ο αριστερός συμβιβασμός

Και εντάξει, από την παραδοσιακή, συντηρητική Δεξιά του Αντώνη Σαμαρά δεν περίμενα κάτι περισσότερο. Η στάση της στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι απολύτως αναμενόμενη και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, όξω πούστη απ΄την παράγκα.
Η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα όμως; Θα θυσιάσει κι εκείνη στο πλαίσιο μιας κυνικής ψηφοθηρίας όλα τα κατασκευαστικά πλεονεκτήματα που έχει απέναντι στους αντιπάλους της; Αν δεν μπορούμε να στραφούμε στην Αριστερά για ισότητα και στοιχειώδη ανθρωπισμό που θα στραφούμε; Στην Εκκλησία; Εκεί δηλαδή που αναζήτησε πρόσφατα έμπνευση και καθοδήγηση ο κ. Τσίπρας;
Η συζήτηση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» λειτουργεί εδώ και τέσσερα χρόνια εις βάρος όλων των άλλων ουσιαστικών συζητήσεων που θα έπρεπε να γίνονται. 

Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε μονάχα οικονομικά. Χρεοκόπησε και ηθικά. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν συζητούν για αυτό. Συζητούν μονάχα για επαναδιαπραγμάτευση, επιμήκυνση, ακύρωση, σκίσιμο κ.λ.π.. Η κοινωνία μας όμως, πέρα της ανάγκης της για οικονομική επανεκκίνηση έχει τεράστια ανάγκη και για ηθική επανεκκίνηση. Μια αριστερή εκδοχή διακυβέρνησης, που σκίζει μνημόνια και επαναφέρει μισθούς και συντάξεις (με ένα νόμο) αλλά ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στο πιο συντηρητικό κομμάτι της Επικράτειας, με γονυκλισίες μπροστά σε ιερές εικόνες ή ένοχη σιωπή στην αποσύνδεση του σύμφωνου συμβίωσης από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, δεν μου μοιάζει και πολύ ικανή να την πετύχει.
Φαίνεται, τελικά, πως όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης και η εξουσία αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, οι ιδεολογίες υποχωρούν μπροστά στη δύναμη του παραβάν. 

Κοινώς, όπως θα το έθετε ο ομοφοβικός λαός, "αδελφές και παλικάρια..."